Ο Αύγουστος και το δεντρολουλουδο

Την είπαν δεντρολουλουδο.

Περίεργο πλάσμα. Κι ανήσυχο. Στα δέκα της είχε καταφέρει να εξερευνήσει όλα τα ζωύφια της γειτονιάς της και στα είκοσι γνώριζε όλους τους καρπούς των δέντρων της περιοχής της. Της άρεσε πολύ να παίζει κρυφτό. Πότε με τα μικρά καλάμια της λίμνης και πότε με τα πολύχρωμα ζαχαροκάλαμα. Τη βοηθούσε κιόλας και το σχήμα της. Τα ξωτικά έλεγαν πως δεν ήταν παιδι των λουλουδιών, μα άγνωστος σπόρος που ταξίδευε στην πλάτη μιας μέλισσας και κατά λάθος έπεσε και φύτρωσε στη Λουλουδοχωρα.

Από μικρή ήταν ένας μακρύς ροζ μίσχος. Κακώς την είπαν δεντρολουλουδο οι νονές της χώρας. Αυτή είχε μόνο μπόι και κατι ζικζακωτες γραμμές στον κορμό της. Σε όλα  τα πλάσματα έκαναν σωστή επιλογή στο όνομα οι νονές, σε όλα, εκτός από το δεντρολουλουδο. Και γι' αυτό τον λόγο το δεντρολουλουδο ήταν το πιο σπουδαίο θέμα συζήτησης στη χώρα!

-"Ακούς εκεί δεντρολουλουδο! Λιγνοκουτσουρο έπρεπε να την είχαν πει!", έλεγαν και ξαναλεγαν τα ξωτικά στις ακρίδες που πηδούσαν τριγύρω της και την υποστήριζαν πάντα.

Αλλά αυτή, δε λογάριαζε τις φαρδιές γλώσσες των μικροκαμωμένων νάνων, δεν έσκαγε στα λόγια των ξωτικών. Είχε εμπιστοσύνη στις νεράιδες για την κρίση τους κι όποτε ενοχλουνταν πήγαινε στους φίλους της για να παίξει κρυφτο. Όμως, ήξερε πως μια μέρα της Άνοιξης, ή ένα δροσερό φθινοπωρινό πρωινό, ακόμα και μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα θα άνθιζε, θα έβλεπε μια αλλαγή στη κουτσουρενια φύση της και θα αποδείκνυε σε όλους πως οι νονές είχαν δίκιο. Μα τα χρόνια πέρναγαν και το δεντρολουλουδο ψηλωνε, ο κορμός του φαρδαινε κι γέμιζε όλο και περισσότερες ζικζακωτες μπλε γραμμές. Μα τα λουλούδια του, πουθενά!

Ώσπου ένα απόγευμα του καυτού καλοκαιριού, την πρώτη μέρα του Αυγούστου, ξέσπασε ο πιο άγριος ονοματοκαυγάς της Λουλουδοχωρας ανάμεσα στα ξωτικά και τις ακρίδες. Με αφορμή την  ονοματοδοσία των νεογέννητων μελών της χώρας,τα ξωτικά δεν άργησαν να φτάσουν στ' όνομα του δεντρολουλουδου.

-"Πού ακούστηκε; Κούτσουρο πράγμα να περνιέται για δέντρο και μάλιστα δέντρο λουλουδιών;", έλεγε ο ξωτικομαστορας και απαντούσε η ακριδομοδιστρα: "Μπορεί να είναι σπάνια λουλούδια τα μπλε ζικ ζακ που έχει ψηλά στο κορμί της. Αλήθεια, περνιέσαι του λόγου σου ειδικός σε όλα;!".

-"Κι αν είναι λουλούδια όπως λες, δε θα'πρεπε να μυρίζουν;", ανταπαντουσε ο ξωτικομαστορας στην ακριδομοδιστρα.

-"Γιατί, έκοψες κανένα και δεν σου μύρισε;", είπε η ακρίδα κι εκείνη τη στιγμή ο ξωτικομαστορας φρενιασε γιατί δεν ήξερε τι να της απαντήσει. Τοτε, εγινε κάτι που δεν είχε γίνει ποτε! Άρπαξε ένα ψαλίδι κι άρχισε να κυνηγάει μες στο κατακαλοκαιρο το δεντρολουλουδο για να της κόψει τις ζικζακωτες της γραμμές για να τις μυρίσει.

Εκείνη για να κρυφτεί βούτηξε στα καλάμια, αλλά το ξωτικό την εντόπισε αμέσως από το ροζ της χρώμα. Στη θέα του ψαλιδιού,το δεντρολουλουδο άρχισε να τρέχει προς τους φίλους της, τα πολύχρωμα ζαχαροκάλαμα. Μα το ξωτικό χοροπηδαγε γρήγορα κι ένιωθε πως δε θα προλάβαινε να κρυφτεί. Φτάνοντας στα ζαχαροκάλαμα ένιωσε το χέρι του ξωτικού να την ακουμπά στη μέση του κορμού της. Ήταν σίγουρη πως το ξωτικό θα κατάφερνε να την τραυματίσει και να αποδείξει σε όλους πως ήταν απλά ένα ξερό κούτσουρο. Τότε, μια ανεξήγητη δυναμη την έσπρωξε σε μια τρελή περιστροφή γύρω από τον κορμό της. Ξαφνικά, τα χέρια της άρχισαν να αλλάζουν και να αποκτούν κι άλλα χρώματα. Έπειτα,τα χρώματα πλημμύρισαν και τον υπόλοιπο κορμό της, αφήνοντας μονάχα μια ροζ γραμμή στη μέση της.

Μπροστά στα μάτια του ξωτικομαστορα πρόβαλε ένα μοναδικό δέντρο με σπάνια λουλούδια από όλον τον κόσμο. Ήταν ένα δεντρολουλουδο. Οι νονές είχαν δίκιο!

Ο ξωτικομαστορας τα'χασε από την ομορφιά του και την ευωδιά του. Ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του και υποσχέθηκε να μην ξαναπροσβαλει το δεντρολουλουδο ποτέ.

Κι έτσι, με αυτόν τον τρόπο της γρήγορης περιστροφής,  το δεντρολουλουδο ανακαλυψε το μυστικό της άνθησης του. Όμως, επειδή αγαπούσε πολύ το κρυφτό με τους φίλους του παρέμενε κορμός για να παίζει μαζί τους. Οι ακρίδες λένε, πως τύχαινε να συναντά τον ξωτικομαστορα μια φορά τον χρόνο. Και τότε μόνο, αρχιζε να στροβιλίζεται και να αλλάζει. Ήταν πάντοτε η πρώτη Αυγούστου, η μέρα που άνθιζε το δεντρολουλουδο.

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...

Το παραμύθι είναι αφιερωμένο στη φίλη μου, Όλγα Καραβερβερη. Ευχαριστώ για το κουστούμι, ευχαριστώ για την έμπνευση.