Ζωγραφίζοντας το παλάτι της αρκούδας

«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια γωνιά της Ηπείρου ζούσε σε μια σπηλιά μια πελώρια αρκούδα.».

Μετά την επίσκεψή μου στον πανέμορφο νομό Ιωαννίνων και τη μαγική περιήγηση στο θαυμάσιο σπήλαιο του Περάματος, το χέρι μου άρπαξε μολύβι και χαρτί και άφησε τη φαντασία να σκαρώσει ένα μικρό παραμύθι.

Το παραμύθι «Το παλάτι της αρκούδας» θίγει το θέμα του φθόνου μεταξύ των πλασμάτων της φύσης, αλλά και την ανεξάντλητη προσπάθεια μιας αρκούδας να σπάσει την κατάρα που της έχει στερήσει τα δυο πολυαγαπημένα της παιδιά.

 

Και επειδή ταξίδι δίχως παραμύθι δεν γίνεται, αλλά και παραμύθι δίχως δοκιμή, πάλι δεν γίνεται, αυτή τη φορά πήρα το ολοκαίνουριο παραμύθι μου και πήγα να το πω στα μικρά μου Χαμόγελα. Φτάνοντας στη μέση του παραμυθιού, έκανα μια μικρή διακοπή και ζήτησα από τα Χαμόγελα να ζωγραφίσουν σε μια λευκή σελίδα κάτι σχετικό με το παραμύθι. Τα παιδιά ζωγράφισαν την αρκούδα, ανθρώπους, έναν καταρράκτη, μια σπηλιά, πετρωμένα ψάρια, καθώς και ένα φεγγάρι, και έπειτα, συνέχισα το παραμύθι.

 

Ολοκληρώνοντας το παραμύθι, ζήτησα από τα παιδιά να μου πουν ένα τραγούδι με το οποίο θα νανούριζαν την αρκούδα και άρχισαν να μου τραγουδούν κάποιους άγνωστους σε εμένα στίχους, αλλά ιδιαίτερα αγαπητούς σε αυτά: «Από τη στιγμή που φάνηκες μπροστά μου χτυπάει σαν τρελή για σένα η καρδιά μου, σάρκα και οστά παίρνουν τα όνειρά μου και με ένα βλέμμα σου ξεχνάω το όνομά μου...», στίχοι-ερμηνεία: Κωνσταντίνος (PersonaS), μουσική: Filip Miletic.

Εκείνη τη στιγμή, ανασήκωσα τα φρύδια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καταλάβω το τραγούδι των παιδιών, αλλά το συγκεκριμένο άσμα δεν ήταν στο ρεπερτόριό μου... Η κυρία Ξανθή, παιδαγωγός του Χαμόγελου, το αντιλήφθηκε αμέσως και παρότρυνε τα παιδιά να νανουρίσουν την αρκούδα με ένα πιο ήρεμο σε ρυθμό τραγούδι, του οποίου οι στίχοι μου είναι ιδιαίτερα αγαπητοί. Καθώς τα παιδιά άρχισαν τα τραγουδούν: «Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος, να με κρατάς απ' το χέρι σφιχτά, να περπατάς πλάι μου στα συντρίμμια, να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά. Κάθε φορά που θα τελειώνει ο κόσμος, όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς!...» (στίχοι-μουσική: Σταύρος Σιόλας, ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας) άρχισα να τραγουδώ κι εγώ μαζί τους και να χαμογελώ φαρδιά-πλατιά.

Μια φορά κι έναν καιρό, η αρκούδα νανουρίστηκε από το τραγούδι των παιδιών και ξυπνώντας βρήκε στην αγκαλιά της τα δυο παιδιά της. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Όνειρα παραμυθένια...