Η μαμά πάει σχολείο!

-«Μαμά, πότε θα έρθεις στο σχολείο μας να παίξουμε;»

Σε τέτοια ερωτήματα, δεν απαντάω ποτέ ΌΧΙ, οπότε η μαμά Αριάδνη τηλεφώνησε στο σχολείο των θησαυρών της και αυτοπροσκλήθηκε. 

Μετά το τηλεφώνημα με την κυρία Βασιλείου, διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου των εκπαιδευτηρίων της Εκπαιδευτικής Αναγέννησης και τη θετική ανταπόκριση στο αίτημα μου, έβγαλα το μολυβάκι μου και πρόσθεσα το ραντεβού στην ατζέντα μου!

Τι χαρά! Στις 25 Απριλίου, πρωί-πρωί θα πήγαινα να παίξω με τα τέσσερα τμήματα της Β' Δημοτικού και να γνωρίσουμε μικροί-μεγάλοι τις δομές δεδομένων.

Και η μεγάλη μέρα έφτασε! Και μαζί με τη μέρα, σημειώσαμε και την πρώτη μας απουσία στο σχολικό μας, μιας και η μαμά θα πήγαινε σχολείο!

Φορτώσαμε λοιπόν τις τσάντες και τα τσαντάκια φαγητού στο αυτοκινητάκι μας και έτοιμοι ανηφορίσαμε για τις Αφίδνες Αττικής.

-«Πήγαινε πιο γρήγορα μαμά, να φτάσουμε νωρίς!»

 -«Μα, η κυρία Βίκυ μου είπε να φτάσω στο σχολείο στις 8:10, όχι νωρίτερα, ούτε αργότερα!».

-«Ναι, αλλά θα χάσουμε το διάλειμμα και δεν θα μπορούμε να παίξουμε! Θα χτυπήσει το κουδούνι της προσευχής!»

-«Ποιο διάλειμμα καλέ;», σκεφτόμουν από μέσα μου, αλλά για τα παιδιά μου ο χρόνος παιχνιδιού με τους συμμαθητές τους ήταν για αυτά σωστό διάλειμμα!

Τελικά, φτάσαμε στις 8 και 8 λεπτά ακριβώς! Σαν το Φιλέα Φόγκ ένα πράγμα! Άλλωστε, αν πεις συγκεκριμένη ώρα στα παιδιά και δεν είσαι ακριβής, σίγουρα θα έχεις πρόβλημα!

Ο μεγάλος πήγε στην τάξη του, αφού με ρώτησε 5-6 φορές για το πότε θα ξαναπάω στο σχολείο, για να επισκεφθώ τη δική του τάξη και να παίξουμε μαζί, και εγώ συνόδεψα τον μικρό, για να οργανώσω το παιχνίδι μου.

Πρώτο και τυχερό που θα έχανε το μάθημα της πρώτης ώρας (στο μενού υπήρχε η Γλώσσα) ήταν το Β1. Έτσι, μπήκα στην αίθουσα της τάξης κι άρχισα να μοιράζω στα θρανία τις κάρτες για το παιχνίδι μου. Για την ακρίβεια, θα παίζαμε δύο παιχνίδια : τη συλλογή των στοιχείων ενός χαμένου γλυκού και την αναζήτησή του.

Τοποθέτησα σε κάθε θέση μαθητή μια κάρτα με ένα χαρακτηριστικό του χαμένου μου γλυκού και μια κάρτα με τη φωτογραφία του γλυκού, για να γνωρίζουν τα παιδιά το αντικείμενο που ψάχνουμε. Ύστερα άφησα τυχαία έξι φακέλους με στοιχεία : κάθε φάκελος περιλάμβανε και μια λέξη, που συνθέτοντάς τες όλες μαζί θα αποκαλύπταμε με τα παιδιά την κρυψώνα του γλυκού.

Λίγα λεπτά μετά το χτύπημα του κουδουνιού, άρχισαν να καταφθάνουν στην τάξη οι μικροί συμμαθητές του γιου μου. Στο συγκεκριμένο τμήμα δεν χρειάστηκαν και ιδιαίτερες συστάσεις, μιας και η μαμά του Αναστάση είναι λίγο πολύ γνωστή και έτσι ξεκινήσαμε να παίζουμε και τα παιδιά ανέλαβαν το ρόλο του αφηγητή.

Ο προβολέας της τάξης άρχισε να εμφανίζει έμμετρους στίχους για το παιχνίδι μας και με τον τρόπο αυτό τα παιδιά μπήκαν στο νόημα του παιχνιδιού και εξασκήθηκαν και στην ανάγνωση. Όταν φτάσαμε στην ώρα της συλλογής καρτών, προκάλεσα την κυρία Αναστασία να κοντραριστούμε για το ποια θα μαζέψει τα περισσότερα στοιχεία από τα παιδιά. Για να εξοικειωθούν τα παιδιά με τη δομή δεδομένων της λίστας, είχα σημειώσει όλα τα στοιχεία σε μια λίστα. Κάθε φορά που θα έλεγα μια πρόταση-στοιχείο, τα παιδιά θα έπρεπε να διαβάσουν το στοιχείο τους και να μας το σηκώσουν ψηλά. Και εμείς, θα έπρεπε να τρέξουμε να το πάρουμε γρήγορα. Νικήτρια θα ήταν αυτή που θα μάζευε τα περισσότερα στοιχεία.

Δυστυχώς, έχασα! Έχασα με σκορ 14-12. Και το κακό δεν είναι ότι έχασα στο Β1, έχασα και στο Β3 με σκορ 12-11 και στο Β4 με το ταπεινωτικό σκορ 13-6! Μεταξύ μας, εκεί το παιχνίδι ήταν στημένο! Όλα τα ζουζούνια έκρυβαν τις κάρτες και τις εμφάνιζαν μόνο όταν πέρναγε από δίπλα τους η δασκάλα τους! Στημένο, σας λέω! Ευτυχώς, που στο Β2 ο αγώνας ήταν ισόπαλος με σκορ 13-13!

Στη συνέχεια, έδειξα στα παιδιά τη δομή δεδομένων του πίνακα και τους εξήγησα, ότι τα ίδια στοιχεία μπορούμε να τα γράψουμε και με έναν άλλο τρόπο. Μετά από αυτό, πέρασα στο δεύτερο παιχνίδι μου.

Είχε φτάσει η ώρα της αναζήτησης του κρυμμένου θησαυρού. Πλέον, θα χρησιμοποιούσαμε την εικονογράφηση του εκπαιδευτικού μου βιβλίου με τίτλο «Ψάχνοντας στην παραλία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τσιπούπολη και μέσα από έξι διαφορετικούς γρίφους θα αποκαλύπταμε έξι λέξεις.

 Βάζοντας τις έξι λέξεις στη σειρά θα βρίσκαμε και τη θέση του κρυμμένου γλυκού.

Τα παιδιά είχαν βρει στα θρανία τους έξι φακελους. Η σειρά με την οποία θα ανοίγαμε τους φακέλους είχε άμεση σχέση με την εικονογράφηση του βιβλίου.

Κάθε φορά που ανοίγαμε ένα φάκελο, βρίσκαμε μια λέξη και ρωτούσα τα παιδιά:

- «Τι μέρος του λόγου είναι το "ΤΟ";»

-«Άρθρο!», φώναζαν οι γλυκύτατες φωνούλες.

- «Τι μέρος του λόγου είναι η λέξη "ΒΑΖΟ";»

-«Ουσιαστικό!», συνέχιζαν τα σπουργιτάκια.

- «Τι μέρος του λόγου είναι η λέξη "ΕΙΝΑΙ";»

-«Ρήμα!», σημείωναν οι μικροί μαθητές, κι από μέσα μου σκεφτόμουν το πόσο χαρούμενα θα ήταν, που θα έχαναν το μάθημα της Γλώσσας!

Πολύ γρήγορα, φτάσαμε στην αποκάλυψη της κρυψώνας: 

«ΤΟ ΒΑΖΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ.»

«Το βάζο είναι μέσα στην τσάντα, το βάζο είναι μέσα στην τσάντα!», φώναξαν τα παιδιά! Μα σε ποια τσάντα;

Το βάζο ήταν μέσα στην μικρή τσάντα της συνοδηγού μου, που έχω πάντοτε στο αυτοκίνητό μου, της καμηλοπάρδαλής μου. Άλλωστε, δε θα μπορούσα να το κρύψω κι αλλού, μιας και η καμηλοπάρδαλη από τη χώρα της Πυθωνίας μαζεύει όλες τις συμβολοσειρές μου και πάνω στο γλυκό υπήρχαν σημειωμένες πολλές λέξεις!

Τη στιγμή της εμφάνισης του γλυκού στα παιδιά, χτύπησε και η πόρτα της τάξης. Ήταν η κυρία Βίκυ, που μπήκε χαμογελαστή, για να μας φέρει πλαστικά κουταλάκια μιας χρήσης.

«Ποιος θέλει να δοκιμάσει το γλυκό κυδώνι;», ρώτησα τους μικρούς ανιχνευτές.

«Εγώωω!», φώναξαν όλα!

Και τότε, η μαμά Αριάδνη πέρασε από όλα τα θρανία και τάισε τα μικρά σπουργιτάκια το εκπληκτικό -όπως είπε μετά τη δοκιμή ένας μικρός μαθητής- το σπιτικό γλυκό κυδώνι, που μου χάρισε η μαμά Φανή Δαμαρλάκη-Ζαχείλα για το παιχνίδι του χαμένου γλυκού.

Τέσσερις διδακτικές ώρες στην Εκπαιδευτική Αναγέννηση, τέσσερα διαφορετικά γλυκά ταΐσματα γνώσης ήταν αρκετά, για να νιώσω τρελά ευτυχισμένη. 

Ναι! Η μαμά είναι πολύ ευτυχισμένη που πήγε στο σχολείο!