Πριν από λίγες μέρες, καθώς μιλούσα με μια φίλη εκπαιδευτικό, με ρώτησε εάν έχω να της δώσω καμιά ιδέα για να κάνει ένα "δημιουργικό project" για τη σχολική χρονιά. Αρχικά, ήρθε στο μυαλό μου το εκπαιδευτικό μου βιβλίο με τίτλο "Ψάχνοντας στην Πυθωνία", που έχει πλήθος ερωτήσεων κατανόησης και μέσα από αυτό μπορούν να υλοποιηθούν πολλές ασκήσεις δημιουργικής γραφής. Ύστερα, σκέφτηκα το "Ψάχνοντας στην παραλία" και πρότεινα και αυτό το υλικό.
Η καλύτερη πρόταση όμως ήρθε στο μυαλό μου σήμερα το πρωί, ύστερα από μια δύσκολη για την οικογένεια μου ημέρα, μιας και χθες συνοδεύσαμε στην τελευταία της κατοικία την έντονη προσωπικότητα της θείας Ελένης από το Αίγιο.
Αφορμή για τις Ασκήσεις Αναμνήσεων αποτελεί για ακόμη μια φορά ο Ποιητής του σπιτιού μου και ο διάλογος που είχα μαζί του χτες το απόγευμα.
-"Δεν μ' αρέσουν οι κηδείες, μαμά."
-"Ούτε εμένα, παιδί μου.", του απάντησα και την ίδια στιγμή ζωντάνεψαν μπροστά μου όλες οι πρωινές εικόνες από το κοιμητήριο.
-"Αναστάση, τι θυμάσαι από τη θεία Ελένη;".
-"Τις γιγάντιες τούρτες που μας έφτιαχνε! Ειδικά την τυραμισού".
Στο άκουσμα της απάντησης χαμογέλασα και μέσα μου ξύπνησε μια νέα ανάμνηση για τη θεία. Για μένα, η θεία Ελένη ήταν τα "χρυσά χεράκια" που έραβαν περίτεχνα. Όμως, η οπτική του παιδιού μου ήταν τόσο διαφορετική και συνάμα τόσο όμορφη...
Σε κάθε απώλεια ο νους μου πάει αυθόρμητα στη μάνα μου. Οπότε, δεν άργησα να κάνω στο παιδί τη σχετική ερώτηση:
"Και από τη γιαγιά θυμάσαι τα πεντανόστιμα μπιφτέκια;".
"Έχω κι άλλες αναμνήσεις από τη γιαγιά. Θυμάμαι τις βόλτες μας και τα λουλούδια που μαζεύαμε. Όταν γυρίζαμε σπίτι τα χέρια μας ήταν γεμάτα με λουλούδια".
Και τότε, συγκινήθηκα ακόμη περισσότερο, γιατί ζωντάνεψαν στα μάτια μου κι άλλες αναμνήσεις, ίσως λίγο περισσότερο αγαπημένες.
Και τώρα, ετούτο το φθινοπωρινό πρωινό, που είναι πλημμυρισμένο από το βελούδινο βρεγμένο χώμα, σκέφτομαι πως αυτό που θα προτείνω στην Ελένη για να ασχοληθεί με τα πρωτάκια της είναι οι Ασκήσεις αναμνήσεων για τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τις ηλικιωμένες θείες και θείους των παιδιών μαζί με την ανάμνηση του γονιού τους για να φτιάξουν τα δικά τους ποιητικά πορτραίτα, σαν της θείας Ελένης, σαν της γιαγιάς Δήμητρας.
θεία Ελένη
Ένα γιγάντιο τυραμισού στο τραπέζι της κουζίνας
Δυο χρυσά χεράκια με περίτεχνες βελονιές.
γιαγιά Δήμητρα
Οι συλλογές λουλουδιών στη βόλτα
Ένα μπουκέτο στο παιδικό χεράκι
Το νοστιμότερο μπιφτεκάκι του κόσμου.
Και κάπως έτσι τούτο το Σαββατιάτικο πρωινό γέμισε μυρωδιές. Κι έπνιξαν τον Οκτώβρη στ' αρώματα και στις γεύσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου