1ο Εργαστήρι Σκέψης: Το σημείο

Στο πρώτο εργαστήρι τα παιδιά γνώρισαν τον Μαρσέλ, το προβατάκι μου, που είναι ντυμένο με μπόλικα ουράνια τόξα και πανέμορφα λουλούδια της Άνοιξης. Ο Μαρσέλ, το πρόβατο, αγαπά πολύ τη στιχουργική και το τραγούδι. Μάλιστα, έχει γράψει κι ένα τραγουδάκι για τα παιδιά, το οποίο φρόντισα να το εκτυπώσω σε μικρά χαρτάκια διπλής όψης για να το έχω μαζί μου στη συνάντησή μας.

Αφού απήγγειλα κάποιους στίχους του τραγουδιού, μοίρασα στα παιδιά τα χαρτάκια και ξεκίνησα να τραγουδάω τον σκοπό του κάνοντας παντομίμα τις λέξεις "1, 1+1, 2, πηγαίνω" κτλ. Εκείνα άρχισαν να κουνιούνται στο ρυθμό και να προσπαθούν να μάθουν τις λέξεις.

Το σημείο

Ένα κι ένα κάνουν δύο

το μαθαίνω στο σχολείο

που πηγαίνω το πρωί

σαν ξυπνήσει η Αυγή.

Ένα κι ένα κάνουν δύο

κι εγώ παίρνω ένα σημείο

το αφήνω στο χαρτί

μια τελίτσα να φανεί.

Κι αφού βάλω το σημείο

τον κανόνα για τα δύο

φέρνω τώρα στο μυαλό

κι άλλο ένα θέλω εδώ.

Και μια δεύτερη τελεία

ζωγραφίζω μ’ αγωνία

και κοιτάζω στο χαρτί

δύο σημεία είναι εκεί...

Βλέπω τώρα δύο σημεία που ξαπλώνουν στο χαρτί σε απόσταση μικρή.

Τότε σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να ’ρθουν πιο κοντά να σταθούν πιο φιλικά. Μα έχω πρόβλημα μεγάλο ποιο θα πάει δίπλα απ’τ’ άλλο; Κι έτσι ευθύς μες στη στιγμή τα ενώνω με γραμμή…

Παρατήρηση: Για το συγκεκριμένο τραγουδάκι φτιάχτηκε το βίντεο "ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ", που θα βρείτε κάνοντας κλικ εδώ! --> ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ. Ωστόσο, το βίντεο του Σημείου δε δόθηκε αμέσως στα παιδιά. Δόθηκε την επόμενη εβδομάδα, αφού τα παιδιά είχαν εργαστεί αρκετά με τα σημεία και θα ήταν σε θέση να κατανοήσουν όλα τα λόγια του.

Έπειτα, εξήγησα στα παιδιά την έννοια των σημείων, παρατηρώντας μαζί τους τα σημεία που υπάρχουν στο χαρτάκι τους. Στη συνέχεια, ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε την πρώτη στροφή από το τραγουδάκι και πήρα στα χέρια μου τις κάρτες του Εργαστηρίου Σκέψης που αναγράφονται τα ονόματα των παιδιών και άρχισα να τα καλώ στα τραπεζάκια για να καλλιεργήσουμε τη σκέψη μας. Τα παιδιά μοιράστηκαν στα τραπεζάκια και εκεί γνωρίσαμε τον Μίο, το μπλε σημείο και τη Λίτσα, την κόκκινη τελίτσα. Επόμενος βοηθός μας ήταν το σεντούκι.

Ανοίγοντας το σεντούκι άρχισα να βγάζω μολύβια. Κάθε φορά έβγαζα ένα μολύβι που στην άκρη του είχε ένα από τα χρώματα: πορτοκαλί, γαλάζιο, κόκκινο, πράσινο και γκρι σκούρο και ρωτούσα τα παιδιά τι χρώμα είναι η άκρη. Αφού έδωσα από ένα μολυβάκι σε κάθε παιδί, ήρθε η ώρα των χάρτινων ποτηριών. Κάθε παιδί πήρε από ένα ποτήρι κι επέλεξε αν θα βάλω στο κέντρο του ποτηριού του τον Μίο ή τη Λίτσα. Τα περισσότερα παιδάκια προτίμησαν τη Λίτσα. Μετά, ζήτησα από τα παιδιά να κάνουν δυο δικά τους σημεία για να δουν πόσο εύκολο είναι να φτιάχνουμε τα δικά μας σημεία κι έπειτα, τους ζήτησα να πιέσουν το μολύβι πάνω στον Μίο ή στη Λίτσα και να κάνουν μια πολύ μικρή τρυπίτσα. Τα περισσότερα παιδιά έφτιαξαν μια μικρή τρύπα, εκτός από ελάχιστα που πίεσαν με δύναμη το μολύβι και σφήνωσαν το μολύβι στο κέντρο του. Μόνο ένα έκανε "σουρωτήρι" το ποτήρι και τελικά του έδωσα νέο ποτηράκι για να ξαναπροσπαθήσει και τα κατάφερε.

Όταν κάναμε τις τρύπες άνοιξα για ακόμη μια φορά το σεντούκι και πήρα ένα ψαλίδι και ένα κουβάρι σπάγκο. Έκοψα ένα κομμάτι μήκους 40 εκατοστών και πέρασα τον σπάγκο μέσα από τα δύο σημεία και έτσι με τα ποτήρια 2 παιδιών φτιάξαμε τη γραμμή μας. Αυτή η κατασκευή αποτέλεσε το παιχνίδι των σημείων. Μεταφερθήκαμε στο πάτωμα της αίθουσας και έστησα όλους τους μικρούς ποτηροπύργους τον έναν πλάι στον άλλο -δημιουργώντας μια ευθεία- έχοντας τους σπάγκους τους τεντωμένους. Μετά, έβγαλα από το σεντούκι μου την Άννα, το μικρό σαλιγκαράκι μου με τις ρόδες και έδειξα στα παιδιά τον τρόπο με τον οποίο κατηύθυνα την Άννα προς τους πύργους με στόχο να περάσει ανάμεσα από τα χωρίσματά τους.

Στόχος του παιχνιδιού ήταν να περάσει η Άννα ανάμεσα από τα κενά που υπήρχαν στους πυργίσκους. Όμως, όταν τα παιδιά άρχισαν να στέλνουν την Άννα προς το μέρος των πύργων κι εκείνη παρέσυρε μαζί της την κλωστή και τους γκρέμιζε, ο ενθουσιασμός τους ήταν τόσο μεγάλος που σε κάθε ρίψη συμπαίκτη τους ζητωκραύγαζαν ακόμα πιο δυνατά. Έτσι, το παιχνίδι πήρε άλλη τροπή και τα παιδιά κατάφεραν με το σαλιγκαράκι να χαλάσουν τις γραμμές των δύο σημείων. Επειδή η χαρά τους ήταν τόσο μεγάλη, μου ήταν αδύνατο να τα βάλω να προσπαθήσουν να περάσουν το σαλιγκαράκι ανάμεσα από τα κενά τους κι έτσι τα παιδιά όρισαν την κατάσταση της νίκης του παιχνιδιού. Ολοκληρώνοντας τη δημιουργική μας συνάντηση, τα ποτήρια παρέμειναν στην τάξη για μελλοντικά παιχνίδια.

Και περάσαμε εμείς καλά και την επόμενη φορά θα περάσουμε καλύτερα...