Να ξημερώνει Παρασκευή κι αμέσως πάλι Τρίτη... Και δεν άργησε να έρθει η Παρασκευή της 11ης Ιουνίου. Για τη μέρα αυτή είχα ετοιμάσει πάρα πολλές εκπλήξεις για τα παιδάκια του Εργαστηρίου Σκέψης. Έτσι, φόρτωνα, φόρτωνα κι όλο τακτοποιούσα τις τσάντες μου στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου. Όταν γέμισε, ξεκίνησα για τον επίγειο Παράδεισό μου.
Φτάνοντας στον προορισμό μου άρχισα να κατεβάζω με προσοχή τις αγαπημένες μου κούκλες. Ναι, οι ήρωες των παραμυθιών και των ιστοριών μου ήταν έτοιμοι για να γνωριστούν με τα παιδιά. Μόλις μπήκα στον βρεφονηπιακό σταθμό οι πρώτες που ενθουσιάστηκαν με τη συντροφιά μου ήταν οι δασκάλες των παιδιών. Έπειτα, κατευθύνθηκα στην αίθουσα που υποδέχομαι τα μικρά μου λουλούδια και τακτοποίησα τους επισκέπτες των παιδιών στα καρεκλάκια της αίθουσας. Μπροστά από κάθε ήρωα άφησα ένα αντικείμενο που αντιστοιχούσε σε ένα διαφορετικό δημιουργικό παιχνίδι.
Σε λίγο έφτασε και το τρενάκι των παιδιών και τακτοποιήθηκε στα καναπεδάκια του. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με τους ήρωές μου και τους είπα ότι κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει σε μερικά παιδιά την Τρίτη (στις 8 Ιουνίου) ότι θα τους έφερνα τα ζωάκια μου και τον κλόουν μου. Μετά, άρχισα να συστήνω τους επισκέπτες στα παιδιά και να τους λέω λίγα πράγματα για τον καθένα. Στη συνέχεια, έδωσα στους μικρούς μου φίλους τις κάρτες με τα ονόματά τους και τους παρακάλεσα να τις αφήσουν στο πάτωμα μπροστά τους. Ύστερα, ενημέρωσα τα παιδιά ότι σήμερα θα ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας με ένα βίντεο στον υπολογιστή. Όταν είδαν την οθόνη αναγνώρισαν αμέσως τους ήρωες από την ψηφιακή ιστορία "Το σημείο" και ξεκίνησαν να τραγουδούν: "1 κι 1 κάνουν δύο, το μαθαίνω στο σχολείο που πηγαίνω το πρωί...".
Εξήγησα στα παιδιά ότι αυτό που θα δουν είναι ένα νέο τραγούδι και τα παρακάλεσα να προσέξουν τους στίχους του, αλλά και την περιοχή των σημείων κι όταν τελειώσει να μου πουν τι τους θυμίζει. Ο ρυθμός του τραγουδιού τους φάνηκε αρκετά γνώριμος, αλλά αυτή τη φορά αντί για δύο σημεία υπήρχαν τρία.
Τα τρία σημεία
Δύο κι ένα κάνουν τρία
κι αν τραβήξω μια ευθεία
να περνάει από αυτά
μια γραμμή μας χαιρετά
Και αν τους αλλάξω θέση;
Τι θα γίνει, βρε παιδιά;
Όπου αλλού και αν τα βάλω
άλλο σχήμα εγώ θα βγάλω
Για κοιτάξτε τι θα ενώσω
και ποιο σχήμα θα τους δώσω
Αν ενώσω μια τελεία
με τα άλλα δυο σημεία
τι νομίζεις πως θα βγει;
Α!! Γωνία είναι αυτή;
Κι αν ένα σημείο κουνήσεις
δεξιά ή αριστερά,
τι θα πάθει η γωνία;
Θα μικρύνει; Θα φαρδύνει
ή καμαρωτή θα μείνει;
Κι αν στο τέλος δοκιμάσω
να τα ενώσω με γραμμές
τριγωνάκι θα θαυμάσω
με πανέμορφες πλευρές.
©️ Αριάδνη Δάντε - Εκδόσεις Τσιπουπολη
Όταν τελείωσε η ψηφιακή αφήγηση, τότε πετάχτηκαν και είπαν ότι τους θυμίζει: "το τρίγωνο!", που είχαμε κατασκευάσει στα πρώτα μας παιχνίδια. Αμέσως έβγαλα από το κουτί της Σκέψης τρία μπλε σημεία και ρώτησα τα παιδιά αν είναι τα ίδια με τα σημεία της οθόνης. Τα παιδιά σύγκριναν τα σημεία και απάντησαν ορθά αναφέροντας τα δύο διαφορετικά χρώματα των σημείων της οθόνης. Έπειτα, πήρα από το κουτί της σκέψης ένα κομμάτι σπάγκο και ζήτησα έναν εθελοντή, για να έρθει να με βοηθήσει να δέσω το ένα σημείο στη μία άκρη του σπάγκου. Μετά προσκάλεσα έναν ακόμη εθελοντή για να κρατήσει στα χέρια του το δεύτερο σημείο, ώστε να δέσω στην άλλη άκρη του σπάγκου το δεύτερο σημείο. Αφού τελείωσα άφησα στο πάτωμα το σπάγκο με τα δύο σημεία και ρώτησα τα παιδιά τι τους θυμίζει. Τα παιδιά ανακάλεσαν στη μνήμη τους τη γραμμή και τότε κάλεσα κοντά μου έναν τρίτο εθελοντή, για να κρατήσει στα χέρια του το τρίτο σημείο. Πήρα από το Κουτί της Σκέψης έναν δεύτερο σπάγκο, έδεσα στη μια του άκρη το τρίτο σημείο κι ύστερα ένωσα στην άλλη άκρη του σπάγκου το ένα σημείο από την πρώτη γραμμή.
Κράτησα στα χέρια μου την κατασκευή μας, που ήταν μια γωνία, βάζοντας τους σπάγκους να σχηματίζουν μια οξεία γωνία. Έπειτα, μοίρασα στα παιδιά από τρία ξυλάκια και τους είπα να αφήσουν ένα ξυλάκι πλάι από την κάρτα τους και με τα δυο τους ξυλάκια να μιμηθούν τη δική μου γωνία.
Στη συνέχεια, ακούσαμε ξανά την ψηφιακή αφήγηση και παίξαμε με τα ξυλάκια μας μικραίνοντας και φαρδαίνοντας τη γωνία μας και μετατρέποντάς την σε καμαρωτή. Τα παιδιά τοποθέτησαν τη δική τους οξεία γωνία στο πάτωμα και κάνοντας μια μικρή μετατόπιση την άφησαν να κείτεται όρθια και καμαρωτή.
Σειρά στο παιχνίδι μας είχε η αξιοποίηση του τρίτου μικρού ξύλου. Όταν ρώτησα τα παιδιά τι μπορούμε να κάνουμε με το τρίτο ξυλάκι, εκείνα αντιλήφθηκαν ότι τους προσκαλούσα να σχηματίσουν ένα τρίγωνο και "έκλεισαν" την γωνία τους φανερώνοντας το τριγωνάκι τους.
Έπειτα, πήρα το ξύλινο παζλ με τους αριθμούς και άφησα στο πάτωμα τα απαραίτητα στοιχεία της εξίσωσης της ψηφιακής μας ιστορίας σχηματίζοντας τον νέο μας κανόνα "2+1=3.
Ύστερα, τραγουδήσαμε λίγο το νέο μας τραγουδάκι και τα παιδιά με αποχαιρέτησαν σχηματίζοντας το γνώριμο τρενάκι.
Στη συνέχεια, ήταν η σειρά του τρένου Ν4 να φτάσει στην αποβάθρα του Εργαστηρίου Σκέψης. Τα παιδιά μπήκαν στην αίθουσα κι αφού γνώρισαν τους ήρωές μου, παρακολούθησαν την ψηφιακή ιστορία με τον νέο μας κανόνα. Εδώ η δραστηριότητα κύλησε πιο γρήγορα και μιας και είχαμε χρόνο, ζήτησα από τα παιδιά να επιλέξουν έναν από τους ήρωές μου. Διάλεξαν τον ποντικό και τότε πήρα στα χέρια μου το πορτοφόλι του ποντικού και άρχισα να το κουνάω δυνατά. Όλοι μας ακούσαμε έναν θόρυβο και προσκάλεσα τα παιδιά να μαντέψουν το περιεχόμενο του πορτοφολιού. Τα παιδιά ανέφεραν ως πιθανό περιεχόμενο τα "νομίσματα" και τα "κυβάκια", αλλά όταν το άνοιξα είδαμε ότι υπήρχαν χρωματιστά κουμπιά σε τρία διαφορετικά μεγέθη: μικρά, μεσαία, μεγάλα.
"Για ποιο λόγο ο ποντικός έχει τόσα κουμπιά στο πορτοφόλι του;", σκέφτηκα φωναχτά και τα παιδιά μου είπαν ότι "ίσως χάλασε το κουμπί από τα ρούχα του".
Και συνέχισα να σκέφτομαι δυνατά: "μα, τα κουμπιά είναι πολλά. Γιατί τα χρειάζεται; Μήπως έχουν σχέση με τη δουλειά του; Τι δουλειά μπορεί να κάνει για να χρειάζεται τόσα πολλά κουμπιά;". Αφού εξέφρασα όλα αυτά τα ερωτήματα τα παιδιά μου είπαν ότι ράβει και τελικά καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο ποντικός είναι ράφτης.
Τότε, έβγαλα τρία διαφορετικά μεγέθη κουμπιών από το πορτοφόλι και τα ακούμπησα στο πάτωμα, σχηματίζοντας τρεις διαφορετικές σειρές: μία για τα μεγάλα, μία για τα μεσαία και μία για τα μικρά. Ύστερα, πήρα στα χέρια μου από ένα κουμπί και τα έκρυψα στις χούφτες μου. Αφού μπέρδεψα τα χεράκια μου, κάλεσα κοντά μου ένα-ένα τα παιδιά και τους ζήτησα να διαλέξουν χέρι. Αφού επέλεξαν, άνοιξα τη χούφτα μου και κάλεσα το κάθε παιδί να τοποθετήσει το κουμπί στη λίστα που ανήκει. Στη δραστηριότητα συμμετείχαν με ενθουσιασμό όλα τα παιδιά, ενώ πολλές φορές μπορεί να έκρυβα τυχαία ακόμη και δύο κουμπιά σε κάθε χεράκι. Μόνο δύο από τα δεκατέσσερα παιδιά δεν βρήκαν τη σωστή λίστα, αλλά σε εκείνες της περιπτώσεις διατύπωσα τον εξής συλλογισμό: "Είναι σίγουρα το ίδιο; Αν το ακουμπήσεις ακριβώς πάνω από το κουμπί κάθε λίστας μήπως τελικά ταιριάζει κάπου αλλού;"
Τελικά, τα παιδιά στοίχισαν σωστά τα κουμπιά και στη συνέχεια αποχαιρετιστήκαμε ακούγοντας το τραγουδάκι των τριών σημείων,
Με το Ν5 δουλέψαμε ακριβώς όπως στο Ν4, μόνο που εκεί κάθισα τελείως στο πάτωμα και άρχισα να παριστάνω με το σώμα μου μια πεινασμένη μικρή γωνία (οξεία), μια καμαρωτή (όρθια) και μια φαρδιά γωνία, που έχει φάει πολύ πολύ και κοντεύει να σκάσει από το φαγητό. Τα παιδιά γέλασαν πολύ με την αναπαράσταση της πεινασμένης, της καμαρωτής και της χορτάτης γωνίας και έπειτα μιμήθηκαν μαζί μου τις γωνίες αυτές.
(Αν και δεν νομίζω να περνάει άλλος καλύτερα από ότι εμείς στον βρεφονηπιακό σταθμό!).
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...καλό σας βράδυ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου