Κατά καιρούς, έχω διαβάσει διάφορα άρθρα που περιλαμβάνουν ή αναφέρουν συμβουλές εκμάθησης του σεβασμού στα παιδιά μας. Ειλικρινά εύχομαι να βοηθούν τους γονείς, ωστόσο η ταπεινή μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες και συμβουλές που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει ένας γονέας.
Αυτό διότι, κάθε άνθρωπος που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο, φέρει εκ φύσεως μέσα του, βασικές αρχές και αξίες, τις οποίες οι γονείς οφείλουν να αντιληφθούν και να διαπλάσσουν, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ούτως ώστε να παραμείνουν αξίες ή να μετατραπούν σε τέτοιες.
Φυσικά, δεν αναφέρομαι στις αυτές που ορίζει η κοινωνία, ως ένα κοινωνικό σύνολο συμβίωσης, αλλά πρωτίστως σε εκείνες τις αξίες τις προσωπικές, τις ανθρώπινες, τις εν γένει ηθικές. Αυτού του είδους οι αξίες καθορίζουν το άτομο, και αναφέρονται στην ανθρωπιά την καλοσύνη, την ειλικρίνεια, τον σεβασμό.
Όταν ένα άτομο έχει γαλουχηθεί με τέτοιο τρόπο από τους γονείς, και το σχολείο, που το καθιστά ικανό να αντιληφθεί τις αξίες που φέρει από τη φύση του, τότε αυτόματα, έχει την απαίτηση από τον ίδιο του τον εαυτό να πράττει και βάσει αυτών των αξιών, ολοκληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον χαρακτήρα του, βάσει του οποίου προσδιορίζεται μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο.
Εν ολίγοις, δεν υπάρχουν μαγικοί κανόνες για να μάθει ένα παιδί τον σεβασμό, και την ορθή κατ' εμέ, συμπεριφορά απέναντι σε κάθε έμβιο ή μη ον. Κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του, με την γέννησή του, τις βάσεις του χαρακτήρα του. Οι γονείς, ο οικογενειακός περίγυρος, και το σχολείο είναι εκείνοι οι φορείς, που θα καθοδηγήσουν το παιδί, προς την ολοκλήρωση των ορθών αξιών και τη μετάπλαση των μη ορθών χαρακτηριστικών σε αξίες.
Η καθοδήγηση αυτή, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα πρότυπα που δίνουμε στα παιδιά μας. Για παράδειγμα, όταν θα πετάξω ένα χαρτάκι στον δρόμο, αυτομάτως θα καθοδηγήσω το παιδί μου στο να κάνει το ίδιο, και το σημαντικότερο να το θεωρήσει φυσιολογικό, σωστό. Θα περάσουν πολλά χρόνια έως ότου το παιδί θα είναι σε θέση να κρίνει εάν αυτή η πράξη είναι σωστή ή λάθος, και για ποιο λόγο.
Οι πρώτες εντυπώσεις έχουν καταγραφεί. Το να εκμαιεύσει από τη σκέψη του, αν αυτό που πράττει είναι σωστό ή λάθος, πρώτα για το ίδιο το παιδί και εν συνεχεία για τους συνανθρώπους του, και το περιβάλλον, θέλει χρόνο, κόπο και την κατάλληλη ηλικία, όπου η κρίση του πλέον θα είναι αναπόφευκτη.
Οι γονείς οφείλουν να καθοδηγούν το παιδί με αυτού του είδους τα πρότυπα, τα οποία θα χαρίσουν στο παιδί κριτική σκέψη και ελεύθερο θα είναι σε θέση να επιλέξει, ποιες από τις αξίες που φέρει έμφυτα θέλει να προβάλει σε τελικό στάδιο στον χαρακτήρα του και ποιες όχι, και εν τέλει ποιος/α επιθυμεί να είναι βάσει του χαρακτήρα του.
Προσοχή λοιπόν, όχι τόσο σε συμβουλές και κανόνες, όσο στις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας, οι οποίες αποτελούν τα μεγαλύτερα πρότυπα συμπεριφοράς για τα παιδιά μας.
Δώρα Λαϊνά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου