Ένα γλυκό Σαββάτο στον Πλατανίτη

Μπορεί να είναι νεοσύστατος ο Σύλλογος των Απανταχού Πλατανιτιωτών, αλλά το πρώτο πρόγραμμα των καλοκαιρινών του εκδηλώσεων ήταν ιδιαίτερα πλούσιο σε θέαμα και συμμετοχή. Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου, οι απανταχού Πλατανιτιώτες -και όχι μόνο- είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τέσσερις διαφορετικές δράσεις, που είχαν σκοπό την πολιτιστική ανάδειξη του τόπου τους. 

Ύστερα από την πρόσκληση της αγαπημένης νηπιαγωγού και πλέον φίλης, κυρίας Ελένης Δημητρέλλου, χτες το απόγευμα βρέθηκα στο χώρο του Παλιού Δημοτικού Σχολείου Πλατανίτη, για να συμπαρουσιάσουμε με την Ελένη το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Το χαμένο γλυκό», που στοχεύει στη βιωματική εκμάθηση των δομών δεδομένων, δίχως την απαίτηση χρήσης Ηλεκτρονικού Υπολογιστή από πλευράς συμμετεχόντων.

Για την παρουσίαση του προγράμματος είχαμε ετοιμάσει μια σειρά παιχνιδιών, που είχε απαραίτητη προϋπόθεση τη συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων. Λίγο πριν τις 7 το απόγευμα, τα λευκά καρεκλάκια του προαύλιου χώρου γέμισαν με δεκάδες χαρτάκια με πληροφορίες, ώστε να μπορέσουν οι επισκέπτες να μας βοηθήσουν στην επιτυχή διεξαγωγή των παιχνιδιών. Με την προσέλευση του κοινού, κάθε παιδάκι έλαβε ένα ζεύγος καρτών με την όψη του χαμένου γλυκού, αλλά και με τα στοιχεία της περιγραφής τους.

Η Ελένη, παρέα με το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου, είχαν φροντίσει για το όμορφο σκηνικό μας και ο ηχολήπτης μας κάλυψε ένα μέρος του πετρόκτιστου τοίχου με τον προβολέα, που θα στήριζε τους εκπαιδευτικούς μας στόχους. 

Κι αφού στολιστήκαμε με τα απαραίτητα μικρόφωνα, ήρθε η ώρα της δράσης του «Χαμένου γλυκού». Ο πρόεδρος του Συλλόγου, κύριος Κωνσταντίνος Καμάρας καλωσόρισε τους φίλους της δράσης και η Ελένη με παρουσίασε στο κοινό, λέγοντας λίγα λόγια από το βιογραφικό μου. Παίρνοντας το λόγο ξεκίνησα την έμμετρη απαγγελία μου, εξηγώντας το λόγο της παρουσίας μου : «Θα ψάξω λίγο να τη βρω, γιατί έχουμε θέμα, έχασα πριν ένα γλυκό κι αυτό δεν είναι ψέμα.». Ψάχνοντας τη βοηθό για την αναζήτηση του χαμένου μου γλυκού, ξέφυγα επιτηδευμένα από το στίχο, μιας και σκοπός μου ήταν η αλληλεπίδραση με το κοινό για την ενεργή συμμετοχή των μικρών μου φίλων. Έτσι, δίχως να το περιμένουν, τα παιδιά απήγγειλαν στίχους, μέτρησαν κάρτες και διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην εκτέλεση του προγράμματος.

Το πρώτο αγαπημένο στιγμιότυπο της βραδιάς σημειώθηκε όταν προ(σ)κάλεσα την Ελένη στο πρώτο μας παιχνίδι. Δίχως να έχουμε προβάρει τα λόγια μας, η Ελένη μας παρομοίασε με το βιβλικό ζεύγος «Δαυίδ και Γολιάθ» κι εγώ άρχισα να την πειράζω με διάφορα σχόλια.

«Κίτρινες κάρτες χάθηκαν που γράφουν για το βάζο, πού πήγανε και στάθηκαν; Παντού γύρω κοιτάζω!», όριζε ο έμμετρος στίχος και στο παιχνίδι μας έπρεπε να συλλέξουμε τις κάρτες με τα στοιχεία του χαμένου γλυκού, που είχαν στα χέρια τους οι μικροί μας φίλοι. Νικητής του παιχνιδιού θα ήταν αυτός που θα μάζευε τις περισσότερες κάρτες. Βασικός πρωταγωνιστής στο παιχνίδι μας ήταν ο μικρός Πολύκαρπος, που ανέλαβε την απαγγελία των στοιχείων και κάθε φορά που εκφωνούσε το ζητούμενο στοιχείο μας έβαζε σε τρεχαλητά. Τελικά, νικήτρια αποδείχθηκε η «Δαυίδ» της παρέας και δεν το πήρα καθόλου κατάκαρδα, μιας και στο συγκεκριμένο παιχνίδι έχω χάσει αρκετές φορές, οπότε το έχω συνηθίσει…

Το επόμενο παιχνίδι μας ήταν η αναζήτηση του χαμένου γλυκού.

«Καλά τα βρήκαμε όλ’ αυτά, βάρος, αξία και τα λοιπά, μα πώς θα βρούμε το γλυκό, για να τελειώνουμε από δω; Κάπου μες στην αυλή αυτή υπάρχουν φάκελοι κλειστοί, που κρύβουν έξι μυστικά, λέξεις για έξυπνα παιδιά.»

Όπως εξηγεί ξεκάθαρα ο στίχος, θα έπρεπε να βρούμε τους έξι φάκελους με τις έξι λέξεις που σχημάτιζαν την πρόταση που προδίδει την κρυψώνα του χαμένου γλυκού. Για να βρούμε τη σωστή σειρά των φακέλων αξιοποιήσαμε την πλούσια εικονογράφηση του εκπαιδευτικού βιβλίου «Ψάχνοντας στην παραλία» (Αριάδνη Δάντε, εκδόσεις Τσιπούπολη). Απαντώντας σε έξι ερωτήματα, ένα για κάθε εικόνα του παιδικού βιβλίου, θα καταφέρναμε να αποκαλύψουμε τη κρυψώνα του πεντανόστιμου κυδωνιού, που μας προσέφερε ο σύλλογος των Πλατανιτιωτών.

Κάθε φορά που εντοπίζαμε το ζητούμενο φάκελο, το παιδάκι που τον κρατούσε στέκονταν μπροστά στο κοινό. Όταν μαζέψαμε τους έξι φακέλους εξηγήσαμε τη δομή δεδομένων της ουράς και τις βασικές λειτουργίες εισόδου και εξόδου, μέσα από τη σειρά προσέλευσης των έξι παιδιών. Με το ένα, δύο, τρία, το κοινό διάβασε δυνατά τις λέξεις των φακέλων που κοσμούσαν τα χεράκια των παιδιών και εν τέλει, εντοπίσαμε το χαμένο γλυκό.

Αλλά το παιχνίδι, δε σταμάτησε στην ανακάλυψη του χαμένου γλυκού. Σειρά είχε η εξοικείωση με τις γραμμές και τις στήλες του πίνακα με τα χαρακτηριστικά του χαμένου βάζου. Κρατώντας στα χέρια μου ένα μεγάλο ροζ κανσόν και με την Ελένη να έχει την κόλλα ανά χείρας, αρχίσαμε να ζητάμε από τα παιδιά να μας φέρουν τα παραλληλόγραμμα χαρτάκια που είχαν βρει στις λευκές καρέκλες τους : πέντε γεύσεις γλυκών του κουταλιού, πέντε σχήματα βάζων, πέντε αξίες, πέντε βάρη και πέντε χρώματα συμπλήρωσαν τον ροζ πίνακά μας. Τα παιδάκια φάνηκαν να απολαμβάνουν το παιχνίδι μας κολλώντας στην αντίστοιχη στήλη το δικό τους στοιχείο και στο τέλος είδαμε όλοι τα στοιχεία της περιγραφής ενός αντικειμένου -στην περίπτωσή μας το βάζο- να είναι αναρτημένα με πέντε διαφορετικές παραλλαγές σε έναν πίνακα.

-«Πόσο κάνει 5 επί 5;», ρώτησα μικρούς και μεγάλους και πήρα από τους μεγαλύτερους τη σωστή απάντηση. 25 διαφορετικά στοιχεία, όλα πιθανά χαρακτηριστικά του αντικειμένου μας. 

Στη συνέχεια, με τη βοήθεια της Σταυρούλας, μιας νέας φίλης από το κοινό, παρουσιάσαμε την αναμνηστική φόρμα εργασίας με τις 2 ασκήσεις για τις δομές δεδομένων και εξηγήσαμε στους γονείς και τα παιδιά πώς να δουλέψουν τη λεπτή τους κίνηση, προκειμένου να εξασκήσουν τις γνώσεις τους πάνω στη δομή δεδομένων του πίνακα και της δομής δεδομένων της λίστας.

Κι επειδή, πραγματικά κούρασα τα μυαλουδάκια μικρών και μεγάλων, η από μηχανής Ελένη της Τέχνης ανέλαβε το ξεσηκωμό των νηπίων, και όχι μόνο!

Το πρώτο μουσικοκινητικό παιχνίδι της Ελένης περιλάμβανε τον «εντοπισμό των ζευγαριών». Η Ελένη κόλλησε στις πλάτες των παικτών φιγούρες από διπλότυπους ήρωες της Disney και οι παίκτες έπρεπε να ψάξουν και να βρουν το ταίρι τους. 

Ως τρανοί ανιχνευτές, οι φίλοι μας ανακάλυψαν γρήγορα το ταίρι τους και επιδόθηκαν σε απίστευτες χορευτικές φιγούρες. Στη συνέχεια, ήρθε η σειρά του «καπέλου». Τα παιδιά κάθισαν στο προαύλιο και σχημάτισαν έναν κύκλο. Η Ελένη έβαλε μουσική και έδωσε στα παιδιά ένα καπέλο. Τους σύστησε να το φορούν γρήγορα στον μπροστινό τους, ενώ έπαιζε η μουσική. Κάθε φορά που θα σταματούσε η μουσική, το παιδάκι που θα φορούσε το καπέλο θα έβγαινε από τον κύκλο. Η ταχύτητα εναλλαγής καπέλου ήταν πολύ μεγάλη και νικήτρια αναδείχθηκε η μικρή Εύη, που κάθισε στη θέση της με ένα καινούριο αναμνηστικό καπέλο.

Η νύχτα έπεφτε βαθιά στον Πλατανίτη, αλλά τα παιχνίδια μας δεν είχαν τελειωμό. Μετά το παιχνίδι με το καπέλο, το προαύλιο του σχολείου γέμισε με πολύχρωμους κύκλους. Πλέον, θα δίναμε ένα ξεχωριστό μάθημα χρωμάτων. Αυτή τη φορά, τα χέρια της Ελένης διάλεγαν μουσική και τα χείλη της ανέφεραν το χρώμα, που θα έπρεπε να εντοπίσουν τα παιδιά. 

Στο τέλος του παιχνιδιού, ήρθε και η πιο γλυκιά στιγμή της βραδιάς : η εμφάνιση του τεράστιου κουτιού με τα κεκάκια με πραλίνα, ευγενική χορηγία του καταπληκτικού φούρνου Ovenly. Τα παιδιά έπρεπε να διαγωνιστούν τρώγοντας γρήγορα το κεκάκι τους, δίχως να χρησιμοποιήσουν τα χεράκια τους. Οι μαμάδες επιστράτευσαν τα λαστιχάκια για τα μαλλιά των μικρών δεσποινίδων και το διαγωνιστικό μέρος του παιχνιδιού, εκτός από απολαυστικό ήταν και ξεκαρδιστικό.

Μετά το εκπαιδευτικό κομμάτι, τα μουσικοκινητικά παιχνίδια και την απόλαυση του γλυκού, ήρθε η ώρα της χαλάρωσης. «Κάθε βράδυ, λέω μια ιστορία στο γιο μου. Απόψε θα την πω σε εσάς.», είπα στα μικρά παιδάκια και τα προσκάλεσα να έρθουν κοντά μου. Τα παιδιά κάθισαν καταγής, ενώ οι γονείς παρέμειναν στη θέση τους και άρχισα να λέω στα παιδιά για το «μαύρο δάσος». Στο τέλος της ιστορίας, που στην πραγματικότητα ήταν η λογοτεχνική εκτέλεση της παρασκευής ενός γλυκού, ζήτησα από τα παιδιά να μαντέψουν το γλυκό που περίγραψα. Ομολογώ ότι η χρήση της καραμελωμένης κρέμας και των μπισκότων μπέρδεψε τα παιδιά, αλλά για τους αγγλομαθείς φίλους η λύση ήταν προφανής. Τελικά, ο Κωνσταντίνος μετέφρασε τον τίτλο της ιστορίας  του μαύρου δάσους στα αγγλικά και έτσι κέρδισε ένα πεντανόστιμο black forest.

Η γιορτή έληξε με μια χορογραφία της Ελένης, εμένα να ταΐζω τους γονείς με το γλυκό κυδώνι και τον πρόεδρο του Συλλόγου να γεμίζει τον Πλατανιτιώτικο ουρανό με πολύχρωμα πυροτεχνήματα. Ολοκληρώνοντας αυτό το άρθρο, σας παραθέτω μερικές από τις χθεσινοβραδινές μου σκέψεις:

«Κάθε φορά που συναντάω την Ελένη Δημητρέλλου νιώθω περισσότερο τυχερή που τη γνώρισα. Την ευχαριστώ ιδιαίτερα για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου, για να ρίξουμε μαζί την αυλαία στις εκδηλώσεις του πολιτιστικού συλλόγου Πλατανιτιωτών. Το κοινό ήταν θαυμάσιο και εξαιρετικά θερμό.

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω από καρδιάς την παιδική μου φίλη, την Αθηνά, για τη στήριξή της. Η Αθηνά επικοινώνησε τη δράση στους φίλους της στη Μακύνεια και έτσι κατέφθασε στο Παλιό Δημοτικό Σχολείο ένα ολόκληρο γκρουπ, για να μας συντροφεύσει.

Τέλος, ευχαριστώ τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πλατανιτιωτών για τα εκλεκτά δώρα και εύχομαι στο Δ.Σ. "Πολλά και σπουδαία έργα". Το χαμένο γλυκό βρέθηκε. Και μαζί του παίξαμε, μάθαμε, χορέψαμε και εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλο. Κι ύστερα μαντέψαμε και γλυκαθήκαμε.

Να είμαστε καλά και να ανταμώνουμε.

Αριάδνη Δάντε» 

Ελένη  Δημητρέλλου, Αριάδνη Δάντε