Τσιπούπολη - Chipoupolis

Πρόσφατα, ταξίδεψα με τα παιδιά μου στη μαμά πατρίδα, στην αγαπημένη πόλη του Αγρινίου. Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν να μην είναι αγαπημένο το μέρος που γεννήθηκες, μεγάλωσες και μένουν μόνιμα οι γονείς σου! Τους τελευταίους μήνες, έχω πραγματοποιήσει πολλά ταξίδια-αστραπή στη γενέτειρα. Το τελευταίο όμως, ήταν λίγο πιο ξεκούραστο, μιας και είχα την ευκαιρία να μείνω λίγο παραπάνω και να ξεναγήσω τους γιους μου στα πολιτιστικά στέκια της πόλης. Τρίτη του Πάσχα λοιπόν, βρεθήκαμε να ανεβαίνουμε την οδό Παπαϊωάννου με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία του Αγρινίου. Φτάνοντας στον αύλειο χώρο των καπναποθηκών Παπαστράτου, παρατηρήσαμε την εικαστική παρέμβαση του γείτονα των παιδικών μου χρόνων, του κυρίου Θανάση Βαλαώρα. -« Μαμά, τι είναι αυτά τα φωτάκια; », με ρώτησε ο 8χρονος γιος μου, βλέποντας τα δεκάδες καντηλάκια στο γρασίδι. -« Αυτά τα καντηλάκια, είναι αφιερωμένα στη μνήμη των ηρώων της πόλης μας.» , απάντησα. Και συνέχισα: « Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από 73 χρόνια, οι

-«Μαμά, πότε θα έρθεις στο σχολείο μας να παίξουμε;» Σε τέτοια ερωτήματα, δεν απαντάω ποτέ ΌΧΙ, οπότε η μαμά Αριάδνη τηλεφώνησε στο σχολείο των θησαυρών της και αυτοπροσκλήθηκε.  Μετά το τηλεφώνημα με την κυρία Βασιλείου, διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου των εκπαιδευτηρίων της Εκπαιδευτικής Αναγέννησης και τη θετική ανταπόκριση στο αίτημα μου, έβγαλα το μολυβάκι μου και πρόσθεσα το ραντεβού στην ατζέντα μου! Τι χαρά! Στις 25 Απριλίου, πρωί-πρωί θα πήγαινα να παίξω με τα τέσσερα τμήματα της Β' Δημοτικού και να γνωρίσουμε μικροί-μεγάλοι τις δομές δεδομένων. Και η μεγάλη μέρα έφτασε! Και μαζί με τη μέρα, σημειώσαμε και την πρώτη μας απουσία στο σχολικό μας, μιας και η μαμά θα πήγαινε σχολείο! Φορτώσαμε λοιπόν τις τσάντες και τα τσαντάκια φαγητού στο αυτοκινητάκι μας και έτοιμοι ανηφορίσαμε για τις Αφίδνες Αττικής. -«Πήγαινε πιο γρήγορα μαμά, να φτάσουμε νωρίς!»  -«Μα, η κυρία Βίκυ μου είπε να φ τάσω στο σχολείο στις 8:10, όχι νωρίτερα, ούτε αργότερα!».

Το δικό μου το γλυκό, είναι χαμογελαστό! Είναι απόγευμα Σαββάτου. Και όχι ενός οποιουδήποτε Σαββάτου , αλλά του Μεγάλου Σαββάτου. Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας της γιαγιάς Τούλας και παίζω με μια εφαρμογή φωτογραφιών που είναι εγκατεστημένη στο κινητό μου τηλέφωνο, φτιάχνοντας κολλάζ. Διαλέγω φωτογραφίες ξανά και ξανά, και πάλι, δημιουργώντας δεκάδες κολλάζ,  μέχρι να ετοιμάσω αυτό που θα μου αρέσει περισσότερο . Τα σημερινά μου κολλάζ περιλαμβάνουν λήψεις, που πραγματοποιήθηκαν το πρωί στο σπιτάκι του Χαμόγελου του Παιδιού, στην Τέμενη Αιγίου.  Γύρω στις 11, έφτασα στο αγαπημένο μου Χαμογελόσπιτο, για να δω τα παιδιά και να παίξω μαζί τους. Μάλιστα, κάποιο πουλάκι μου είχε πει τραγουδιστά ότι το σπίτι αγκάλιασε δυο ακόμη παιδιά και ανυπομονούσα να γνωρίσω τα νέα μέλη. Μπαίνοντας στον κήπο, αντίκρισα τα ζουζούνια του σπιτιού να παίζουν με δυο χελώνες. Μόλις τα χαιρέτησα, τα παιδιά έτρεξαν προς το μέρος μου, για να με καλωσορίσουν και να μου συστήσουν τα δύο μικρά ερπετ

Μες στη ζούγκλα περπατούσα και τους θησαυρούς ζητούσα  μα ευτυχώς με ηρεμία, βρήκα όλα τα στοιχεία... Είναι Παρασκευή πρωί. Απομένουν λίγες ώρες για να κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα και πέντε λεπτά πριν το ρολόι δείξει την 10η πρωινή, παρκάρω το αυτοκινητάκι μου έξω από το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης και είμαι έτοιμη για ένα ακόμη εκπαιδευτικό ταξίδι. Ετούτο το ταξίδι, οργανώθηκε μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, με σκοπό να  ανακατευτώ με το "μικρό Δημοτικό" και να γνωρίσω στα παιδιά τους πέντε βασικούς τύπων δεδομένων στον Προγραμματισμό Η/Υ. Ωστόσο,  το σημερινό πρόγραμμα δεν είχε καταγεγραμμένο μόνο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του "Απόστολου στην Πυθωνία", αλλά και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του "Ενρίκε από το Μεξικό" για τα μεγαλύτερα παιδιά. Μπαίνοντας στο σχολείο, κατευθύνομαι στο γραφείο των δασκάλων κι από εκεί, παρέα με την Πρόεδρο του Συλλόγου, τραβάμε τον δρόμο για την αίθουσ

Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα  «Το χαμένο γλυκό»  σχεδιάστηκε με σκοπό να εξοικειώσει τους μικρούς μαθητές με την έννοια της  αντικειμενοστρέφειας , μέσα από την αναζήτηση ενός χαμένου βάζου γλυκού του κουταλιού και των εικόνων του εκπαιδευτικού βιβλίου «Ψάχνοντας στην παραλία». Σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, η συγγραφέας Αριάδνη Δάντε έχασε ένα βάζο με γλυκό του κουταλιού μέσα σε μια βιβλιοθήκη και προσκαλεί την μικρή της φίλη, την Αλεξία, για να την βοηθήσει στην αναζήτηση. Κατά την αναζήτηση, η Αριάδνη παρουσιάζει στους μικρούς της φίλους τα στοιχεία του χαμένου βάζου και εμπλέκει το κοινό στη διαδικασία αναζήτησης. Τα παιδιά έχουν στη διάθεσή τους έξι φακέλους με κρυμμένες λέξεις, οι οποίες συνθέτουν μια πρόταση με την απάντηση της θέσης του χαμένου γλυκού. Το πρόγραμμα απευθύνεται σε μαθητές προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας (4-10 ετών) και είναι κατάλληλο και για ομάδες γονέων-παιδιών. Για την παρουσίαση του προγράμματος απαιτείται μια αίθουσα πολλαπλών χρή

Πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος για την ευτυχία;  Δυστυχώς, δεν έχω την απάντηση για όλους, μιας και η πορεία εξαρτάται από το πώς ορίζει κανείς τη δική του ευτυχία.  Μπορώ όμως, να σας γράψω για τη δική μου διαδρομή την ευτυχία.  Ευτυχία λοιπόν, είναι για μένα το παραμυθένιο ταξίδι προς το χαμόγελο των παιδιών , ένα  ταξίδι που συνδυάζεται με λιλιπούτεια συντροφιά, εκπαιδευτικές δράσεις και αληθινές αγκαλιές. Ψάχνοντας το δρόμο για την ευτυχία μου, ανακάλυψα πως για να τα καταφέρω έπρεπε να πασπαλίσω τη διαδρομή μου με αρκετή χρυσόσκονη οργάνωσης. Ναι, ναι! Καλά διαβάσατε, με χρυσόσκονη οργάνωσης. Έτσι, πριν από κάθε ταξίδι, αφιερώνω πολλές πολλές ώρες για να μπορέσω να επιλέξω τα κατάλληλα υλικά, για να καταφέρω να ετοιμάσω κάτι ιδιαίτερο για όλους αυτούς που θα συναντήσω. Κι όταν τα καταφέρω, φορτώνω στο αυτοκινητάκι μου όλα τα σύνεργα και ξεκινάω πάντα νωρίς για να φτάσω έγκαιρα στον προορισμό μου.  Καθώς ξετυλίγω το κουβάρι των σκέψεών μου και πληκτρολογώ στον υπολο