Το πρωινό ξύπνημα είναι μια διαδικασία που την έχω συνηθίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κι όταν πρέπει να ξυπνήσω για να φύγω για ταξίδι, με το χτύπημα του ξυπνητηριού πετάγομαι σαν ελατήριο. Έτσι και χθες, ημέρα Πέμπτη, 13 Δεκεμβρίου 2018, πετάχτηκα πρωί πρωί γιατί έπρεπε να πραγματοποιήσω ένα ακόμη ταξίδι. Ένα νέο ταξίδι, σε γνώριμο προορισμό, για να συναντήσω όμως νέους φίλους. Γύρω στις 7 και κάτι -να ξυπνήσω και τα παιδιά μου για το σχολείο- ξεκίνησα το ταξίδι μου. Ένας καυτός καφές, ένα νεράκι για το δρόμο, μια τυρόπιτα μην πάω και ξελιγωμένη στους ανθρώπους που θα με φιλοξενήσουν και "τσίτα τα γκάζια", όπως έλεγε και ο κεραυνός Μακουίν. Πρώτος προορισμός: το 2ο Ειδικό Σχολείο Αγρινίου. Το καθορισμένο ραντεβού ήταν για τις 10 το πρωί κι ευτυχώς 2 λεπτά πριν τις ραδιοφωνικές διαφημίσεις των 10:00 πάρκαρα έξω από το 2ο Ειδικό Σχολείο. Αφού άλλαξα παπούτσια -που να οδηγήσεις με το δεκάποντο-, ξεφόρτωσα όλα μου τα συμπράγκαλα (κούκλες, ξωτικά, έλκηθρα, τάρανδους, ...