Το πρωινό ξύπνημα είναι μια διαδικασία που την έχω συνηθίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κι όταν πρέπει να ξυπνήσω για να φύγω για ταξίδι, με το χτύπημα του ξυπνητηριού πετάγομαι σαν ελατήριο.
Έτσι και χθες, ημέρα Πέμπτη, 13 Δεκεμβρίου 2018, πετάχτηκα πρωί πρωί γιατί έπρεπε να πραγματοποιήσω ένα ακόμη ταξίδι. Ένα νέο ταξίδι, σε γνώριμο προορισμό, για να συναντήσω όμως νέους φίλους.
Γύρω στις 7 και κάτι -να ξυπνήσω και τα παιδιά μου για το σχολείο- ξεκίνησα το ταξίδι μου. Ένας καυτός καφές, ένα νεράκι για το δρόμο, μια τυρόπιτα μην πάω και ξελιγωμένη στους ανθρώπους που θα με φιλοξενήσουν και "τσίτα τα γκάζια", όπως έλεγε και ο κεραυνός Μακουίν.
Πρώτος προορισμός: το 2ο Ειδικό Σχολείο Αγρινίου. Το καθορισμένο ραντεβού ήταν για τις 10 το πρωί κι ευτυχώς 2 λεπτά πριν τις ραδιοφωνικές διαφημίσεις των 10:00 πάρκαρα έξω από το 2ο Ειδικό Σχολείο.
Αφού άλλαξα παπούτσια -που να οδηγήσεις με το δεκάποντο-, ξεφόρτωσα όλα μου τα συμπράγκαλα (κούκλες, ξωτικά, έλκηθρα, τάρανδους, χιονάνθρωπο κι όλο το σόι του παραμυθιού της βασίλισσας Ανάσσας) για να εισβάλλω στο σχολείο. Μετά το υπέροχο τρατάρισμα -ένας λάτε ποτέ δεν είναι κακή παρέα- περάσαμε με το ειδικό προσωπικό στην αίθουσα πολλαπλών δραστηριοτήτων για να ζωντανέψουμε το παραμύθι της Ανάσσας του Πάγου. Πέρα-δώθε, με παπούτσια ή χωρίς, με ξωτικά ή κάρτες, με παιδιά από το χεράκι ή όχι, κάπως έτσι καταφέραμε να μάθουμε ποιος φέρνει τα δώρα στα παιδιά όταν χιονίζει τα Χριστούγεννα. Ειλικρινά, δεν ήθελα να φύγω από το σχολείο. Έλα όμως που είχα κι άλλο ραντεβού. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει η ασυνέπεια. 
Παρόλα αυτά, άργησα έξι ολόκληρα λεπτά στο 2ο ραντεβού της μέρας με τα παιδάκια της πρώιμης παρέμβασης της ΕΛΕΠΑΠ (Αγρινίου). Στην είσοδο του κτιρίου με περίμενε η κυρία Λαμπρινή Κολοβού-Λεχουρίτη, για να με καλωσορίσει στο χώρο. Περάσαμε γρήγορα στην αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων του κτιρίου κι αφού αποθήκευσα το αρχείο παρουσίασης των εικόνων του παραμυθιού μου και τα τραγούδια που θα πλαισίωναν την αφήγηση στον υπολογιστή, άρχισαν να καταφθάνουν τα αγγελούδια της πρώιμης παρέμβασης για να παρακολουθήσουν το χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Κάποια παιδάκια σηκώνονταν από το μαξιλαράκι τους κι έπαιρναν αγκαλίτσα τα λούτρινα παιχνίδια μου, άλλα έρχονταν στην αγκαλιά μου για να αγγίξουμε τις εικόνες του παραμυθιού από τον τοίχο κι άλλα έμεναν αγαλματάκια ακίνητα στη θέση τους. Το σίγουρο είναι ότι όλα κουνήθηκαν όταν πλησίασε το καλαθάκι της Τσιπούπολης με τα ξύλινα δωρο-παιχνίδια τους.
Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα δραστηριοτήτων και εκεί ζωγραφίσαμε τα χριστουγεννιάτικα ελατάκια μας, γράψαμε τα ονόματά μας, τραγουδήσαμε τα Τρίγωνα-Κάλαντα, ακούσαμε τον Ρούντολφ, το ελαφάκι και στο τέλος παίξαμε και με υπέροχα κατσαρολικά της παιχνιδοκουζίνας των παιδιών. Αχ, αυτές τις κουζίνες! Τις λατρεύω από τότε που ήταν και τα δικά μου παιδιά τριών χρονών!
Είναι υπέροχο το σπίτι της ΕΛΕΠΑΠ στο Αγρίνιο! Μα περισσότερο υπέροχοι οι άνθρωποι που φροντίζουν τα παιδάκια. Φεύγοντας, πήρα κι εγώ το δωράκι μου, ένα κατακόκκινο, αγαπησιάρικο λούτρινο σε σχήματα καρδούλα με ένα μικρό ποντικάκι στο πάνω μέρος του κεφαλιού του. Μμμ, κάτι θα σκεφτώ να γράψω για το συγκεκριμένο αντικείμενο για να το πω στα παιδιά στην επόμενη επίσκεψή μου στο σπίτι.
Κι αφού πήρα ενέργεια από τα παιδάκια, έφτασε η ώρα να πάω σπίτι μου, για να συναντήσω το ομορφότερο πλάσμα της ζωής μου, που με περίμενε για να πούμε τα νέα μας και να γευματίσουμε μαζί. Νομίζω ότι αν αρχίσω να γράφω για τον πατέρα μου δε θα σταματήσω άμεσα, οπότε θα περιοριστώ στις σπίθες που πετούν τα μάτια μου όταν σελφάρω με τον πατέρα μου...
Μετά το γεύμα, ακολούθησε ένα άλλο οικογενειακό ραντεβού που συνδυάστηκε με περιτύλιγμα δώρων. Που να τα προλάβω όλα; Πρέπει να δουλεύω πολλά πράγματα μαζί! Το πως κυλάνε οι ώρες όταν έχεις να κάνεις ωραία πράγματα στη γενέτειρά σου... είναι φοβερό! Λίγο μετά τις 5, βρέθηκα στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης "Ταξιδευτές" στον Άγιο Κωνσταντίνο. Η αλήθεια είναι ότι η αλληλεπίδραση με τους Ταξιδευτές του Αγρινίου και του Αγίου Κωνσταντίνου αποτελούν μια φανταστική έκπληξη για κάθε συγγραφέα!
Δε θα παραλείψω να αναφέρω τη σπουδαία οργάνωση του κέντρου από την κυρία Μανολίτση, αλλά και την εξαιρετική δουλειά που κάνουν οι ειδικοί παιδαγωγοί στο χώρο, ώστε να μπαίνω και με τη βοήθειά τους να "απογειώνω" τα παραμύθια μου. Οι μικροί ταξιδευτές...γλυκύτατοι! Αφού μοιράσαμε τους πολλούς, μα πολλούς ρόλους μας, ξεκινήσαμε το παραμύθι μας. Κι έτσι, η βασίλισσα Ανάσσα ζωντάνεψε τα Χριστούγεννα στο ΚΔΑΠ Ταξιδευτές. Στη συνέχεια, τα παιδιά έμαθαν που εκτυπώνονται τα βιβλία και πως διπλώνονται και κολλάνε, ώστε να είναι τόσο καλοφτιαγμένα για να τα αγαπήσουν τα παιδιά. Έπειτα, ακολούθησε το εργαστήρι της κάρτας των Χριστουγέννων, όπου τα παιδάκια ζωγράφισαν τα ελατάκια της κάρτας και έγραψαν τις επιθυμίες που θέλουν να τους πραγματοποιήσει ο Αη-Βασίλης. 
Για πότε μάζεψα τα κουκλάκια μου, για πότε τα φόρτωσα στο πορτ μπαγκάζ -εγώ δεν οδηγάω αυτοκίνητο, αλλά την παιχνιδοχώρα-, για πότε πάρκαρα στο κέντρο της πόλης και μπήκα αθόρυβα στον τέταρτο προορισμό μου...δεν μπορώ να σας το περιγράψω.
Το Δημιουργικό Παιχνιδοβιβλιοπωλείο "Το Φουρφούρι" είναι ένα πολυαγαπημένο μου σημείο στην πόλη του Αγρινίου. Είναι ο χώρος που αγκάλιασε όλα μου τα βιβλιοπαιδιά και που έχω περάσει αρκετές δημιουργικές ώρες συντροφιά με την Αλεξάνδρα και την Μαρίνα Τσιτσικάου για να παρουσιάσουμε τις δράσεις μου στα Αγρινιωτάκια. Και με τι χαρά με περίμενε ο Σπύρος, η Χαρά-Πηγή, η Αλεξάνδρα και η κυρία Σία.
Με τα παιδιά μάθαμε πολλά πολλά στοιχεία για τη ζωή του Αη-Βασίλη στο παγωμένο Ροβανιέμι της Λαπωνίας, αλλά τους αποκάλυψα και λίγα μυστικά για τις ταχύτητες που εργάζονται τα ξωτικά! Στο τέλος ζωγραφίσαμε τα ελατάκια μας και γράψαμε τις ευχές μας για υγεία, αγάπη, δύναμη και ευτυχία και αποχαιρετηθήκαμε γλυκά γλυκά κλείνοντας και το επόμενο ραντεβού συνάντησης στο Φουρφούρι.
Έπειτα, πετάχτηκα μέχρι το πατρικό μου για κουβεντούλα με τον μπαμπά και αφού ολοκληρώσαμε τη συζήτηση εκτοξεύτηκα στον κινηματογράφο Άνεσις, για να παρακολουθήσω την τελική πρόβα της ομάδας κουκλοθέατρου του Δήμου Αγρινίου για το χριστουγεννιάτικο έργο "Ο Αη-Βασίλης κουφάθηκε" του Παντελή Φλωρόπουλου. Πρώτη φορά μου έβλεπα κουκλοθέατρο από ενήλικες! Το δε έργο του Παντελή είναι εξαιρετικά έξυπνο, παρόλο που με κούφανε κι εμένα η κοτσάνα του ξωτικού Αγρινίου. Γέλασα πολύ με την ερμηνεία της Ιωάννας Σερμιντζέλη κι ενθουσιάστηκα με τις ερμηνείες των άλλων κοριτσιών της ομάδας. Οι χαρακτήρες του Παντελή είναι απολαυστικοί και η ονοματολογία τους φανταστική! Αυτή η Υβόννη και η Ζιζί θα μου μείνουν αξέχαστες. Σας προτρέπω να μην χάσετε το ευρηματικό έργο του κυρίου Φλωρόπουλου. Πιστεύω ότι θα καταφέρει να σας ταξιδέψει στην τρυφερή σας ηλικία και να σας χαρίσει απολαυστικές στιγμές.
Στο τέλος της πρόβας δεν παρέλειψα να τρυπώσω στο κουκλόσπιτο και να ποζάρω με την θεοπάλαβη δασκάλα μου, τη Βάγια Σπυρέλλη, αλλά και την Ιωάννα Σερμιντζέλη.
Κι επειδή μια όμορφη μέρα αξίζει να κλείσει με μια λαμπερή νύχτα, απολαύσαμε τον περίπατό μας στον γαλάζιο πεζόδρομο της Χαριλάου Τρικούπη και καταλήξαμε στην πλατεία Δημοκρατίας, όπου μας περίμενε ένα λαμπερό δέντρο γεμάτο υποσχέσεις για φως και ελπίδα. Και κάπως έτσι, γλυκά, φωτεινά και με ωραία παρέα, έκλεισε η πολύ πολύ όμορφη μέρα μου στο γιορτινό Αγρίνιο. Εντάξει, έκλεισε και με καλό κρασί στο Φως Φανάρι, του ευγενέστατου και θεατράνθρωπου Άλκη Καβάγια, που μας καλοπεριποιήθηκε με τα γλυκά, τα αλμυρά και τη μουσική με απίστευτες διασκευές.
Τα "ευχαριστώ" μου ανήκουν σε όλους τους Αγρινιώτες που με καλοδέχτηκαν και μου χάρισαν λαμπερές στιγμές.
Όσοι δεν έχουν επισκεφθεί το Αγρίνιο, ας το κάνουν σύντομα!
Εύχομαι υγεία σε όλους σας!
Με αγάπη,
Αριάδνη Δάντε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου