Καληνύχτα, μαμά. Αύριο.

Χτες βράδυ, μου ζήτησε ο Κρις να του κάνω παρέα και να του πω μια ιστορία. Αυτό το παιδί μπορεί να δουλεύει με εξαιρετική υπευθυνότητα και ανεξαρτησία όλη τη μέρα, αλλά τα βράδια με θυμάται και με προσκαλεί κοντά του πάρα πολύ τρυφερά.
Αφού του περιποιήθηκα τα σκεπάσματα -όχι ότι το έχει ανάγκη, δεν είναι πια μωρό- πήγα στο δωμάτιο του Ανάσταση και πηρα από τη βιβλιοθήκη τον μικρο πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ*. Συμφωνήσαμε να τον διαβασουμε εναλλαξ. Απόψε θα διαβάσουμε μόνο το πρώτο κεφαλαιο.

Πριν ξεκινήσουμε, κάναμε έναν διάλογο για την άποψη του για τη Λογοτεχνία. Με μεγάλη μου λύπη ανακάλυψα ότι το παιδί μου θεωρεί τη Λογοτεχνία βαρετή!
Ο Κρις μου άρπαξε το βιβλίο από το χερι και με βιασύνη έψαξε το κεφάλαιο της εισαγωγής.
-"Περίμενε! Να δούμε ποιος είναι ο συγγραφέας!", του είπα.
-"Τι μας νοιάζει...", απάντησε.
-"Μα, αυτός είναι ο δημιουργός της ιστορίας!", πρόσθεσα με έντονο ύφος, που δεν σήκωνε περαιτέρω ανάλυση.
Αφού του είπα το όνομά του, κοίταξα το οπισθόφυλλο του βιβλίου κι άρχισα να του διαβάζω τα "Λίγα λόγια για τον συγγραφέα".
-"Πρέπει να μάθω για τη βιογραφία του;", σημείωσε λίγο ενοχλημένος. Τον δικαιολογώ, πλησίαζε 11 και η κούραση της μέρας μείωνε αρκετά την υπομονή του.
-"Δεν γράφει πολλές πληροφορίες. Άκου. Να μάθεις πότε έζησε και με τι ασχολούνταν. Ήταν πιλότος. Δεν είναι όλοι οι συγγραφείς φιλόλογοι!".
-"Καλά, αυτό το ξέρω από εσένα.", είπε με σιγουριά.
Οι δυο τελευταίες προτάσεις του οπισθόφυλλου άγγιξαν βαθιά την ψυχή του παιδιού μου: "Το 1944 απογειώθηκε για ακόμη μια αποστολή. Δεν ξαναγύρισε ποτέ." Εκεί, πρόσθεσα δυο λόγια και περάσαμε στην αφιέρωση του συγγραφέα.
-"Πρέπει να διαβάσουμε και την αφιέρωση;", με ξαναρώτησε.
-"Όταν ένας συγγραφέας αφιερώνει το έργο του σε κάποιον, αυτός ο κάποιος θα είναι ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο." Όντως, η αφιέρωση ήταν τόσο ξεκάθαρη που ο γιος μου κατάλαβε, γιατί έπρεπε να τη μελετήσουμε.

Διαβάσαμε το πρώτο κεφάλαιο εναλλάξ. Γελάσαμε πολύ με το ύφος γραφής του συγγραφέα. Είδαμε και τον ελέφαντα, που κατάπιε ο βόας. Κι ύστερα, είδαμε και το καπέλο, που βλέπουν οι μεγάλοι. Αχ, αυτοί οι μεγάλοι! Ο νους τους παει μόνο στο προφανές. Δεν βλέπουν πέρα από αυτό που υπάρχει. Έπειτα, θαυμάσαμε και το κουτί του πιλότου, όπου έκρυψε το αρνί. Και κρυφοχάρηκα κι εγώ που είμαι τούβλο στη ζωγραφική-κι ας έκανα πολύ περισσότερα μαθήματα ζωγραφικής από τον Αντουάν-, γιατί έμαθα πως μπορώ να κρύβω μπόλικα αρνιά, χωρίς καν να τα ζωγραφίζω!

-"Μαμά, ας μην διαβάσουμε άλλο, θελω να κοιμηθώ.", είπε ο δικός μου μικρός πρίγκιπας.
-"Θέλεις να συνεχίσω να σου διαβάζω το βιβλίο, μέχρι να κοιμηθείς;", τον ρώτησα.
-"Όχι", μου απάντησε. "Πες μου μόνο σε ποια σελίδα είμαστε, για να συνεχίσουμε αύριο."
-"Καληνύχτα, Κρις.", είπα κι άφησα ένα φιλί στα απαλά μαλλιά του.
-"Καληνύχτα, μαμά. Αύριο."
Μ' αυτή τη φράση του παιδιού μου, που αποτελείται μόνο από τρεις λέξεις, αποκωδικοποίησα την ελπίδα των παιδιών για τη συνέχεια της ζωής.
"Κοιμήσου τώρα, μαμά. Θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία, για να συνεχίσουμε το σπουδαίο μάθημα Λογοτεχνίας...", σκέφτηκα ιδιαίτερα  συγκινημένη κι έκλεισα αθόρυβα την πόρτα...
Αριάδνη Δάντε

*Ο μικρός πρίγκιπας, Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ , Εκδόσεις Ψυχογιός και όχι μόνο... 😊