Ευ-χα-ρι-στώ Κωνσταντίνε!

Μες στη ζούγκλα περπατούσα και τους θησαυρούς ζητούσα 

μα ευτυχώς με ηρεμία, βρήκα όλα τα στοιχεία...

Είναι Παρασκευή πρωί.

Απομένουν λίγες ώρες για να κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα και πέντε λεπτά πριν το ρολόι δείξει την 10η πρωινή, παρκάρω το αυτοκινητάκι μου έξω από το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης και είμαι έτοιμη για ένα ακόμη εκπαιδευτικό ταξίδι.

Ετούτο το ταξίδι, οργανώθηκε μετά από πρόσκληση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, με σκοπό να ανακατευτώ με το "μικρό Δημοτικό" και να γνωρίσω στα παιδιά τους πέντε βασικούς τύπων δεδομένων στον Προγραμματισμό Η/Υ. Ωστόσο, το σημερινό πρόγραμμα δεν είχε καταγεγραμμένο μόνο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του "Απόστολου στην Πυθωνία", αλλά και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του "Ενρίκε από το Μεξικό" για τα μεγαλύτερα παιδιά.

Μπαίνοντας στο σχολείο, κατευθύνομαι στο γραφείο των δασκάλων κι από εκεί, παρέα με την Πρόεδρο του Συλλόγου, τραβάμε τον δρόμο για την αίθουσα του γυμναστηρίου, όπου θα πραγματοποιηθούν οι σημερινές δράσεις.

Περνώντας το κατώφλι της πόρτας, αντικρίζω το τραπεζάκι που έχει τοποθετηθεί ο προτζέκτορας και γρήγορα-γρήγορα "φορτώνω" στον υπολογιστή το αρχείο της παρουσίασής μου.

Με το χτύπημα του κουδουνιού, η αίθουσα πλημμυρίζει από παιδιά. Τα στρώματα της γυμναστικής γεμίζουν με μαθητές των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού, κι εγώ αρχίζω να μοιράζω στα παιδιά τους χαμένους θησαυρούς της θείας Μνήμης.

-"Κυρία, τι θα το κάνουμε αυτό;"

-"Κυρία, θα παίξουμε;"

Τα παιδιά, με ρωτούν έκπληκτα κι εγώ τα προτρέπω να κάνουν λίγη υπομονή, για να τελειώσω το μοίρασμα και υπόσχομαι να τους λύσω όλες τις απορίες.

Έξι δάσκαλοι επιβλέπουν τα παιδιά, ενώ ανάμεσά τους βρίσκεται και μια παιδική μου συμμαθήτρια -μαμά δύο μικρών μαθητών- που με χαζεύει χαμογελαστή. Τα παιδιά βρίσκονται τοποθετημένα σε ένα γιγάντιο Π κι εγώ στριφογυρίζω στην αίθουσα, απλώνοντας τα πολύτιμα χαρτάκια μου στις μικρές χουφτίτσες τους. 

Κάποια στιγμή βλέπω ένα παιδί μαζεμένο, να απλώνει διστακτικά το χεράκι του για να πιάσει το χαρτάκι μου. Πλάι του, μια πανέμορφη δασκάλα παράλληλης στήριξης, το φυλάει σαν επίγειος άγγελος. Εκείνη τη στιγμή, ηρεμώ και το προτρέπω να πάρει το χαρτάκι μου. Ύστερα, συνεχίζω την πορεία μου και αφού βεβαιωθώ ότι όλα τα παιδιά έχουν από έναν θησαυρό, νιώθω έτοιμη, για να ξεκινήσω το ταξίδι στη φανταστική ζούγκλα της Πυθωνίας.

Ένας δάσκαλος μου δίνει το μικρόφωνο και μετά από μια σύντομη σύσταση, απευθύνω στα παιδιά το πρώτο μου ερώτημα : "Ποιος θα με βοηθήσει;" και πριν προλάβω να τελειώσω την ερώτηση, ο αέρας γεμίζει δεκάδες χεράκια. Στο βάθος, το μαζεμένο μου παιδί ενοχλείται από τη φασαρία και αυτή η ενόχληση με επηρεάζει αρκετά. Συνήθως, είμαι αρκετά ζωηρή όταν βρίσκομαι ανάμεσα στα παιδιά, αλλά σήμερα πρέπει να χαμηλώσω τους τόνους μου.

Προχωρώ στην εκτέλεση του προγράμματος και τα ζωάκια μου καταφέρνουν να συλλέξουν όλους τους χαμένους θησαυρούς. Κι όταν χτυπάει το κουδούνι, βγαίνω μια βόλτα στο προαύλιο του σχολείου με τη συμμαθήτρια, για να μοιραστούμε τα νέα μας. 

Εκεί, βλέπω το μαζεμένο μου παιδί και το ρωτάω το όνομά του. Ο φύλακας άγγελός του, μου εμπιστεύεται την πολύτιμη πληροφορία, και ζητάω από τον μικρό "Κωνσταντίνο"* να με ακολουθήσει στην αίθουσα του γυμναστηρίου. Το παιδί, μου δίνει το χέρι του και κατευθυνόμαστε προς το σημείο που έχω την τσάντα με τους θησαυρούς μου. Βγάζω ένα μικρό πορτοκαλί πουγκί με κάρτες και αρχίζω να τις δείχνω στον Κωνσταντίνο. Πλάι του, η δασκάλα παράλληλης στήριξης με παρατηρεί προσεκτικά. Ο Κωνσταντίνος ενθουσιάζεται με τα ζωάκια μου. Κι όσο ενθουσιάζεται, τόσο συνεχίζω. Κρατάω στα χέρια μου δεκάδες κάρτες και αρχίζω να τις ψάχνω, για να βρω δυο ίδιες. Τις δείχνω στον Κωνσταντίνο, τις παρατηρεί και μου χαμογελάει γλυκά. 

Ύστερα, ψάχνω πάλι στην τσάντα μου. Ψάχνω για να βρω ένα άλλο πουγκί, το πουγκί με τις κάρτες του χαμένου μου γλυκού. Μου ξέμειναν από τη δράση του περασμένου Σαββάτου, αλλά τις θέλω, γιατί εκείνες είναι πλαστικοποιημένες και ξέρω ότι το παιδί θα καταλάβει την υφή τους. Παίρνω μία στο χέρι μου και προτρέπω τον Κωνσταντίνο να χαϊδέψει την πλαστική επιφάνεια της κάρτας. Ο Κωνσταντίνος μιμείται την κίνησή μου κι όταν αντιλαμβάνεται τη διαφορετική υφή της, με κοιτάζει και μοιράζεται μαζί μου το σύντομο επιφώνημα: "Α!".

Ψάχνω να βρω κι άλλες ίδιες κάρτες και ούτε λίγο, ούτε πολύ, εμπιστεύομαι στον άγγελό του ορισμένες που θεωρώ ότι θα τον βοηθήσουν να καταλάβει τις ομοιότητες και τις διαφορές. Η δασκάλα, κρατώντας στο χέρι της τις χάρτινες κάρτες του Κωνσταντίνου, λέει στο μικρό μου φίλο: "Τι λέμε Κωνσταντίνε στην κυρία;".

Κι εκείνη τη στιγμή, ο Κωνσταντίνος συλλαβίζει με όλο το μεγαλείο της ψυχής του: "Ευ-χα-ρι-στώ!". Φανερά συγκινημένη, ανοίγω τα χέρια μου στον Κωνσταντίνο για να τον πάρω μια αγκαλιά και το παιδί πέφτει πάνω μου και με καταπλακώνει. Αισθάνομαι δέος για αυτό το πλάσμα, αισθάνομαι θαυμασμό για αυτή τη δασκάλα κι αισθάνομαι λίγη, γιατί θα ήθελα να έχω τις κατάλληλες γνώσεις για να παίξω με αυτό το παιδί, που μου χάρισε το πιο όμορφο ευχαριστώ της ζωής μου.

Στον ήχο του κουδουνιού, επανέρχομαι στην κλασική μου κατάσταση και ξεσηκώνω τα παιδιά της Δ' και Ε' Δημοτικού, μοιράζοντας τους ρόλους της θείας Μνήμης, του Φωτεινού, της Λίας, της Τζένης και του "ύποπτου" Ενρίκε. Η ώρα κυλά γρήγορα και πολύ ευχάριστα. Μέσα από το βιωματικό παιχνίδι, τα παιδιά προσεγγίζουν τις βασικές αρχές Ασφάλειας Πληροφοριακών Συστημάτων και καταλαβαίνουν ότι η πλοήγηση στο Διαδίκτυο δεν είναι απλή υπόθεση.

Με το τέλος του "Ενρίκε", τελειώνει και το πρωινό της Ηλιούπολης. Κι ο Απόστολός μου, συνάντησε τον Ενρίκε από το Μεξικό στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης, κι εγώ, πέρα από το παιχνίδι μου με τους 200 περίπου μαθητές, είχα την τιμή να ακούσω το πιο όμορφο "ευ-χα-ρι-στώ" της ζωής μου.

Ένα ευχαριστώ που θα μου μείνει αξέχαστο!

*Το όνομα "Κωνσταντίνος" είναι το ψευδώνυμο του μικρού μου φίλου.