Μια φορά κι έναν καιρό στης Πυθωνίας τον Φουρφουροχορό έγινε γλέντι μεγάλο κι όλοι λέγαν «Κι άλλο, κι άλλο»

 

«Μια φορά κι έναν καιρό στης Πυθωνίας τον χορό

μαζευτήκανε τα ζώα, όλα φιλικά κι αθώα.

Κι όπως γλένταγαν με κέφι και βαρούσαν και το ντέφι

έπιασε βροχή μεγάλη και τους χτύπησε μια ζάλη.

Σαν σταμάτησε η βροχή είδαν γύρω τους χαρτί

και απάνω τους γραμμένα ήταν πλήθος δεδομένα.

Να τα πιάσουν δεν μπορούν κι όλα γύρω απορούν

ώσπου ακούνε ξαφνικά ξένο από μακριά.»

Με αυτούς ακριβώς τους στίχους ξεκίνησε το ολοκαίνουριο θεατρικό εργαστήρι «Μια φορά κι έναν καιρό στης Πυθωνίας τον χορό» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 12 Οκτωβρίου, στο Δημιουργικό Παιχνιδοβιβλιοπωλείο «Το Φουρφούρι» (στο Αγρίνιο) κι από τα στιγμιότυπα των φωτογραφιών θα καταλάβετε ότι περάσαμε πραγματικά πολύ ωραία. Στη δημιουργική μας παρέα βρέθηκαν μοναδικοί ήρωες ηλικίας 3-7 ετών, για να χορέψουν, να παίξουν και να μάθουν μέσα από πέντε διαφορετικούς χορούς τους πέντε βασικούς τύπους δεδομένων στον προγραμματισμό Η/Υ. 

Όμως, πώς προέκυψε αυτό το εργαστήρι; 
Εδώ και καιρό, αρκετοί γονείς και φίλοι της Δημιουργικής Μάθησης με ρωτούσαν για τις δράσεις μου στη γενέθλια γη. Για τον λόγο αυτό, αποφασίσαμε με την Αλεξάνδρα Τσιτσικάου, υπεύθυνη του Δημιουργικού Βιβλιοπωλείου «Το Φουρφούρι» να πραγματοποιήσουμε ένα ξεχωριστό θεατρικό εργαστήρι για τους πολύτιμους θησαυρούς των φίλων μας. 

Έτσι, το Σάββατο, γύρω στις 18:30 άρχισαν να μαζεύονται κοντά μας -γεμάτα περιέργεια- τα παιδιά των φίλων μας, για να περάσουμε μαζί μια διαφορετική ώρα. Και γράφω διαφορετική, γιατί αυτή τη φορά ο σχεδιασμός της δράσης ήταν σχεδιασμένος με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, δηλαδή το περασμένο Σάββατο, καλωσόρισα τους λιλιπούτειους φίλους μου στο Φουρφούρι και τους εξήγησα τον σκοπό του εργαστηρίου μας και τους ρόλους του παιχνιδιού μας. Όσοι βέβαια μας γνωρίζουν, ξέρουν καλά το πρόβλημά μας: «Πρέπει να βοηθήσουμε τον μικρό Απόστολο, τον μονάκριβο ανιψιό της διάσημης συγγραφέως θείας Μνήμης, να μαζέψει τους χαμένους θησαυρούς της θείας του, που έχουν πέσει στη ζούγκλα της Πυθωνίας». Αυτό όμως που δεν είναι γνωστό και μεταβάλλεται είναι ο τρόπος με τον οποίο θα συλλεχθούν οι θησαυροί. 

Κι έτσι στο εργαστήρι του Σαββάτου, τα δεδομένα μας ήταν διαφορετικά: Τα ζώα είχαν ζαλιστεί από μια βροχή που είχε ξεσπάσει στη ζούγκλα της Πυθωνίας και δεν μπορούσαν να πιάσουν εύκολα τα χαμένα χαρτιά της θείας Μνήμης. Ευτυχώς που τα μαγικά κουβαδάκια μας έδωσαν μια σημαντική βοήθεια: Κάθε φορά που θα έπαιρνε ένα ζώο στο χέρι του ένα κουβαδάκι, θα ακούγονταν μια διαφορετική μουσική. Το ζώο θα κατάφερνε να πιάσει τα χαμένα χαρτιά μόνο αν χόρευε στον ρυθμό της μουσικής... 

Με αυτόν τον κανόνα, οι μικροί μου φίλοι πήραν εθελοντικά τους ρόλους της Αριάδνης, του Απόστολου, του Λίο, της Λίλι, της Μάνιας, του Ζακ και του Πάκη και χορεύοντας με  τους θησαυρούς της θείας Μνήμης τσάμικο, σαλσα, νησιώτικο, βαλς και οριεντάλ κατάφεραν να βρουν τα χαμένα χαρτιά της θείας. Ολοκληρώνοντας το εργαστήρι μας όλα τα παιδιά έλαβαν από έναν θησαυρό της επιλογής τους και μια αναμνηστική κάρτα με την επεξήγηση των τύπων δεδομένων και των κουβάδων. 

 

 

Σχεδιάζοντας τα παιχνίδια δημιουργικής μάθησης δεν σκέφτηκα ποτέ τις δυνατότητες ανάγνωσης και γραφής των παιδιών. Όλα αυτά τα χρόνια που δημιουργώ τα παιχνίδια μου ελπίζω μόνο για δύο πράγματα: στην αποδοχή των παιχνιδιών μου από τα παιδιά και στο τράβηγμα του πανίσχυρου όπλου της φαντασίας τους. Εάν τα παιδιά θελήσουν να παίξουν μαζί μου, είμαι σίγουρη ότι θα μάθουν. 

Το περασμένο Σάββατο στο Φουρφούρι καταφέραμε να τραβήξουμε όλα τα όπλα των παιδιών. Και κάπως έτσι με τη δύναμη της φαντασίας ενώσαμε τα προνήπια με τα παιδάκια της πρωτοσχολικής ηλικίας σε ένα απολαυστικό εργαστήρι δημιουργικής μάθησης.

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους φίλους που μου εμπιστεύτηκαν τα αγγελούδια τους και κατάφερα να πάω τις γνώσεις όλων μας ένα βήμα παραπέρα.

Με βαθιά εκτίμηση,

Αριάδνη Δάντε