Από την ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου στο 3ο Νηπιαγωγείο Ναυπάκτου και πάλι πίσω…

Μια φορά κι έναν καλοκαιρινό καιρό, σε ένα προάστιο μιας μεγαλούπολης, ζούσε την ήρεμη ζωή της μια απλή υπάλληλος γραφείου παρέα με τον άντρα της, τα παιδιά και τα ψάρια της. Η κοπέλα είχε ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο το πρόγραμμά της, ώστε να μπορεί να είναι τυπική στις υποχρεώσεις της και το τελευταίο διάστημα είχε καταφέρει να μάθει και λίγα βήματα ταγκό, από τα μαθήματα χορού που είχε ξεκινήσει.

Μια μέρα, το κορίτσι πληροφορήθηκε ένα κακό μαντάτο και συγκλονίστηκε. Η μητέρα της, που έμενε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, είχε διαγνωστεί με καρκίνο κι έπρεπε να δώσει το δικό της αγώνα για τη ζωή της. Το κορίτσι, για να μπορέσει να διαχειριστεί την αρνητική της ψυχολογική κατάσταση, πήρε μολύβι και χαρτί κι προσπάθησε να δημιουργήσει καινοτόμες δράσεις, ώστε να ξαναρχίσει τα ταξίδια στο πατρικό της, να βλέπει πιο τακτικά τους γονείς της κι αυτοί να ακούνε όμορφες ειδήσεις από το παιδί τους και να χαίρονται.

Σκέφτηκε πολύ για να δει πώς θα τα καταφέρει, αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε και πολλά χαρίσματα! Ήξερε μόνο να διαβάζει πολύ για την Επιστήμη της Πληροφορικής και της άρεσε να γράφει στιχάκια και να παίζει με τα κουβαδάκια της με μικρά παιδιά. Κι έτσι, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα που ήταν μόνη της στο σπίτι, άνοιξε τον υπολογιστή της και σχεδίασε μια μεγάλη πρόσκληση. Μια πρόσκληση για μια δράση, που θα αφορούσε ακριβώς αυτό που ήξερε και της άρεσε, με σκοπό να γνωρίσει νέους φίλους με αγάπη για τα παιδιά και την εκπαίδευση.

Μα ήθελε πολύ να ταιριάξει αυτή τη δράση με έναν όμορφο σκοπό. Γι’ αυτό, όρισε ένα μικρό αντίτιμο για την παρακολούθηση της δράσης, που δε θα το κρατούσε. Θα το προσέφερε εξ ολοκλήρου στην Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων (ΕΛΕΠΑΠ), που παρέχει υπηρεσίες αποκατάστασης σε παιδιά και μεριμνά για τη λειτουργική αποκατάσταση των παιδιών με κινητικές αναπηρίες και αναπτυξιακές δυσκολίες, φροντίζοντας παράλληλα για την πλαισίωση των οικογενειών τους.

Στο άκουσμα της πρόσκλησης ανταποκρίθηκαν 80 εκπαιδευτικοί λειτουργοί από διάφορες ειδικότητες και το κορίτσι έπιασε δουλειά, για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το εγχείρημά της. Την 1η Οκτώβρη 2016, πραγματοποίησε το πρώτο της ταξίδι στη γενέτειρα, πραγματοποιώντας το ένα από τα τρία μέρη της δράσης της, γνωρίζοντας τελικά 59 εκπαιδευτικούς διαφόρων ειδικοτήτων. Οι μισοί από τους εκπαιδευτικούς ήταν νηπιαγωγοί κι ανάμεσα στο κοινό τους περιλαμβανόταν και μια ταλαντούχα νηπιαγωγός, που έμελλε να κερδίσει την καρδιά της υπαλλήλου μας.

 Η ξεχωριστή νηπιαγωγός έκανε το πιο μακρινό ταξίδι από όλους, για να καταφέρει να παρακολουθήσει τον τρόπο εργασίας της κοπέλας και σύντομα χτίστηκε μεταξύ τους μια μοναδική γέφυρα επικοινωνίας. Η Ελένη Δημητρέλλου, νηπιαγωγός του 3ου Νηπιαγωγείου Ναυπάκτου, αποδείχτηκε μια άριστη μαθήτρια της Αριάδνης Δάντε και με το πέρας των τριών δράσεων, η Αριάδνη επισκέφτηκε το νηπιαγωγείο της Ελένης, για να γνωρίσει από κοντά τους μικρούς μαθητές του νηπιαγωγείου. 

 Και ο χρόνος κύλησε γρήγορα και η σχολική χρονιά τελείωσε. Κι ήρθε η στιγμή που η μαθήτρια Ελένη προσκάλεσε με τη σειρά της τη δασκάλα Αριάδνη, δίνοντας της το μήνυμα της πρόσκλησης μέσα σε ένα πράσινο γυάλινο μπουκάλι, στολισμένο με κοχύλι, ναυτικούς και γοργόνες, για να παραστεί στη γιορτή λήξης του νηπιαγωγείου.

Η τιμή για την Αριάδνη ήταν τεράστια, μιας και η Ελένη είχε προετοιμάσει ολόκληρο θεατρικό έργο, αξιοποιώντας την έμμετρη αφήγηση του πρώτου παραμυθιού της συγγραφέως, γεμίζοντας το νηπιαγωγείο με γοργόνες, καπετάνιους, ναυτάκια, το θεό Ποσειδώνα και τα δελφίνια του.  

 Την Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017, πέρασα την πόρτα του 3^ου Νηπιαγωγείου Ναυπάκτου ως η Αριάδνη των παιδιών και αντίκρισα τις ορδές μεδουσών, που κάλυπταν τον ουρανό του νηπιαγωγείου και τον καταγάλανο βυθό του παραμυθιού μου, να απλώνεται σε ένα δεκάμετρο τοίχο. Μπροστά από τη μια πλευρά του βυθού, ένα πελώριο, χάρτινο καράβι τοποθετούσε το κοινό μέσα στη θάλασσα της Ελένης της Τέχνης.

Η γιορτή της Ελένης ξεκίνησε με το καλωσόρισμα των γονέων και των συγγενών των παιδιών στο νηπιαγωγόσπιτό της. Ύστερα, ως επίσημη καλεσμένη, πήρα το λόγο για να δώσω τις ευχές μου στα παιδιά για μια όμορφη γιορτή. Οι μικροί μαθητές πήραν τη θέση τους και άρχισαν να τραγουδούν για το «Ένα μανταρίνι, που το λέγανε Ειρήνη» και διάφορα άλλα παιδικά τραγουδάκια. Αφού τέλειωσαν τη μελωδική τους έναρξη, ήρθε η ώρα του παραμυθιού του καπετάνιου και της γοργόνας μου.

«Το παραμύθι θα σας πω, βάζοντας λίγη ρίμα, για τη γοργόνα τη Σθενώ που βγήκε από το κύμα», είπε ο πρώτος αφηγητής κι οι ναύτες μπήκαν στη σκηνή κι άρχισαν να χορεύουν. Έπειτα, τα ναυτάκια του Ατλαντικού Ωκεανού τακτοποιήθηκαν μέσα στο καράβι τους κι ο καπετάνιος πήρε την κιθάρα του και με ένα φυσικό ύφος πρωταγωνιστή φανερώθηκε μπροστά μας.

Καθώς ο καπετάνιος έπαιζε την κιθάρα του, η Σθενώ με τις φίλες της άρχισαν να χορεύουν στο βυθό και να αναδύονται μαγικά στην επιφάνεια της θάλασσας. Η Σθενώ χαιρέτησε τον καπετάνιο κι αυτός για να την ευχαριστήσει, τη μάγεψε με τις μοναδικές του νότες.

Όπως λέει και το παραμύθι, κάθε βράδυ η αθάνατη Σθενώ ανέβαινε από το βυθό της, για να ακούσει τις γλυκές μελωδίες του καπετάνιου της. Άνθρωπος και ψάρι έγιναν αχώριστοι φίλοι, ώσπου μετά από πολλά πολλά χρόνια, ο καπετάνιος γέρασε και αναγκάστηκε να την αφήσει για να βγει στη στεριά. Τότε ήταν, που η γοργόνα μην έχοντας την αγαπημένη της συντροφιά, άρχισε να τσακίζει τα καράβια και να γίνεται κακιά. 

 Μα, το παραμύθι μας δεν έχει άσχημο τέλος! Με τη συνδρομή του πατέρα Ποσειδώνα και τη διαταγή του στα δελφίνια του, όλα πήγαν καλά και τη συνέχεια την καταλαβαίνετε… Η μαγεία του παραμυθιού έκλεισε με την υπέροχη χορογραφία του καπετάνιου και της Σθενούς και η σκηνή πλημμύρισε με όλους τους πρωταγωνιστές για ένα ακόμη μουσικοχορευτικό φινάλε. Η Ελένη της Τέχνης με τους απίστευτους ηθοποιούς της μας μάγεψαν με τη δραματοποίηση του παραμυθιού.  

  Όμως, η γιορτή της Ελένης δεν ήταν μια συνοπτική διαδικασία! Κάθε άλλο! Μετά το happy end, πήραν σειρά οι γοργόνες και οι μάγκες, με τα πεντάχρονα να εκτελούν τους πολλαπλούς τους ρόλους άψογα. Με το πέρας των χορευτικών επιδείξεων, η Ελένη μας έδειξε παιχνίδια της τάξης και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτά τα νήπια πήραν ετούτη τη σχολική χρονιά τόσα ερεθίσματα, που θα τα στηρίζουν όλη τους τη ζωή. 

Στο φινάλε των παιχνιδιών, τα παιδιά έπαιξαν αγώνες δρόμου με τη μαμά και με το μπαμπά και για να ηρεμήσουν λιγάκι από την ένταση και το τρεχαλητό, η Ελένη διάβασε στα παιδιά το παραμύθι της «25^ης ώρας» της συγγραφέως Γιώτας Κοτσαύτη και αποχαιρέτησε τα παιδάκια και τους γονείς τους με ιδιαίτερα ζεστά λόγια.

Κι όπως άρχισε η γιορτή με την ευχή της Αριάδνης, έτσι και τελείωσε. Ο επίλογος της γιορτής του 3^ου Νηπιαγωγείου Ναυπάκτου έκρυβε το τελευταίο παιχνίδι των νηπίων για τη σχολική τους χρονιά και ήταν το παιχνίδι της κάπας της Αριάδνης με μια από τις γοργόνες του νηπιαγωγείου. Με αυτόν τον τρόπο, προσπάθησα να παροτρύνω τα παιδιά να αφιερώνουν χρόνο για να μελετούν τις καταστάσεις της ζωής τους από πολλές πλευρές, ώστε να εξάγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα, και φανερά συγκινημένη, ευχήθηκα: «Καλό καλοκαίρι σε όλους, με την ευχή να πλέουν σε πελάγη βαθιάς γνώσης και σοφίας». 

 Μετά τις ευχές, έφτασε και η αγαπημένη στιγμή, που πιστεύω ότι περιμένει μια συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι φωτογραφίες και τα ζεστά χαμόγελα είναι η πιο ωραία ανταμοιβή για έναν δημιουργό, ιδιαίτερα όταν όλα αυτά προέρχονται από τόσο τρυφερές υπάρξεις.

Η Ελένη της Τέχνης αποτελεί μια σπουδαία προσωπικότητα, που προστέθηκε στην ατζέντα γνωριμιών μου και αυτό το οφείλω στα σεμινάρια που πραγματοποίησα με στόχο να στηρίξουμε με τους εκπαιδευτικούς του Νομού Αιτωλοακαρνανίας την ΕΛΕΠΑΠ. Την ευχαριστώ από καρδιάς για τη σκληρή της δουλειά, γιατί πραγματικά κόπιασε για να ετοιμάσει όλα αυτά που ετοίμασε, για να καλύψει το πρώτο μου συγγραφικό έργο, αλλά και για την αγάπη με την οποία με σύστησε στα μικρά της νηπιαγωγάκια. 

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η μαμά Αριάδνη μπήκε στο πατρικό της, κουβαλώντας στην κυριολεξία τους δύο ωραίους κοιμωμένους συνοδούς της. Με το ξημέρωμα, τα παιδιά χάρηκαν τον παππού και τη γιαγιά, ενώ η Αριάδνη πραγματοποίησε μια επίσκεψη που ήθελε από καιρό. Λίγο μετά τη 1 το μεσημέρι, πέρασε τη σιδερένια πόρτα του νέου κτιρίου της ΕΛΕΠΑΠ στο Αγρίνιο, για να περιηγηθεί από την κυρία Λαμπρινή Κολοβού-Λεχουρίτη, γραμματέα του οργανισμού, στο πραγματικό παλάτι, που χτίστηκε για τη λειτουργική αποκατάσταση των παιδιών με κινητικές αναπηρίες και αναπτυξιακές δυσκολίες.

Μπαίνοντας στο ισόγειο του κτιρίου, κοντοστάθηκα για να φωτογραφήσω τη χαρούμενη και στολισμένη με παιδικές φιγούρες τζαμαρία του χώρου εκδηλώσεων. Πού να το φανταζόμουν ότι λίγο αργότερα, θα άκουγα από τα χείλη της κυρίας Λαμπρινής, πώς σε αυτό το χώρο είμαι ευπρόσδεκτη, για να διοργανώσω ότι δράση θέλω για τα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ. 

Με γρήγορα βήματα, κατευθύνθηκα προς τις σκάλες του πρώτου ορόφου, όπου αναζήτησα τα γραφεία Διοίκησης. Εκεί, συνάντησα τη διευθύντρια του οργανισμού, κυρία Αλέκα Κοσμά και την κυρία Λαμπρινή. Οι δύο κυρίες με καλωσόρισαν θερμά και η κυρία Λαμπρινή ξεκίνησε να με ενημερώνει για το σπουδαίο έργο της ΕΛΕΠΑΠ, εξιστορώντας όλα τα στάδια για τη δημιουργία αυτού του υπέροχου κτιρίου, προσφέροντάς μου ταυτόχρονα έναν απολαυστικό καφέ μέσα σε μια πανέμορφη οβάλ αίθουσα, περιτριγυρισμένη με χρωματιστά τζάμια με θέα το πράσινο χορτάρι της Ακαρνανικής φύσης. 

«Τι όμορφα που είναι να νιώθεις ότι κάτι δουλεύει σε αυτόν τον τόπο!», σκέφτηκα από μέσα μου, ενώ η κυρία Λαμπρινή, φυσιοθεραπεύτρια στο επάγγελμα και στυλοβάτης αυτού του κτιρίου με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, άρχισε την ξενάγησή μου στο χώρο.
Περπατώντας στο διάδρομο του πρώτου ορόφου, ένιωθα πως είμαι μέσα σε ένα όμορφο πάρκο. Οι πόρτες των ιατρείων και των τμημάτων είχαν πανέμορφες ταμπέλες ζώων, που προδιέθεταν θετικά τον επισκέπτη. Μια ζέβρα στο γυμναστήριο, ένας λέλεκας στο εργοθεραπευτήριο, ένα γαϊδουράκι στο γραφείο της κοινωνικής λειτουργού, ένα λιονταράκι στην πόρτα του φυσιοθεραπευτή, ένα ιπποποταμάκι στο τμήμα λογοθεραπείας, ένα χταποδάκι στο δωμάτιο αισθητηριακής ολοκλήρωσης, ένα ελεφαντάκι στο τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης και πολλά πολλά άλλα ζωάκια, με καλωσόριζαν σε μια καλοσυνάτη ζούγκλα. Μέσα σε κάθε δωμάτιο υπήρχαν τα απαραίτητα όργανα και εργαλεία των θεραπευτών με μινιμαλιστικές λεπτομέρειες, που να επιτρέπουν στα παιδιά την ύψιστη συγκέντρωση για το βέλτιστο αποτέλεσμα. 

Τα χρώματα των αντικειμένων ήταν ζωηρά και προσέδιδαν στο χώρο την ταυτότητα της παιδικής χαράς και όχι ενός αυστηρού χώρου αποκατάστασης. Στρωματάκια, κουκλάκια, κατάλληλα παιχνίδια, ακόμη και ένα κατάλληλα διαμορφωμένο διαμέρισμα που βοηθά τα παιδιά να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν στο σπίτι τους, είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία του νέου κτιρίου της ΕΛΕΠΑΠ στο Αγρίνιο. 

 
Στον εξωτερικό χώρο, ο αρχιτέκτονας φρόντισε να συμπεριλάβει μια μεγάλη πισίνα και μια φανταστική παιδική χαρά, με ειδικά παιχνίδια για τα παιδιά που φιλοξενούνται στις δομές του κτιρίου.

Βαδίζοντας προς το ισόγειο του σπιτιού, η κυρία Λαμπρινή άνοιξε μια πόρτα και πρόβαλε μπροστά μου μια τρίχρονη πεταλουδίτσα. Σκύβοντας, την πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να της χαϊδεύω την πλάτη. Βρισκόμασταν στο τμήμα των ειδικών παιδαγωγών, όπου δύο λειτουργοί εργάζονταν με τρία παιδάκια. Χωρίς να με γνωρίζει, η μικρή μου πεταλούδα κούρνιασε στον ώμο μου για πολλή ώρα, ενώ οι μικροί μαθητές μάθαιναν από τα δυο κορίτσια να ζωγραφίζουν και να εκφράζονται, πράγματα που για πολλούς από εμάς θεωρούνται απλά, όμως για αυτά τα παιδιά είναι τόσο σημαντικά και σπουδαία για να τα κατακτήσουν.

Με ήρεμες κινήσεις, άφησα τη μικρή πεταλούδα στο πάτωμα και συνέχισα με την κυρία Λαμπρινή τη βόλτα μου στο χώρο.

-«Εδώ είναι το δωμάτιο της ξεκούρασης των βρεφών.», είπε η κυρία Λαμπρινή δείχνοντάς μου το δωμάτιο με τις κούνιες των μωρών σε παστέλ αποχρώσεις. Φτάνοντας στο τέλος της περιήγησης του κτιρίου, σταθήκαμε έξω από την όμορφη τζαμαρία της εισόδου, για να ακούσω τη γλυκιά πρόταση και πρόθεση της κυρίας Κολοβού, για να με φιλοξενήσουν στο χώρο της αίθουσας εκδηλώσεων.

Έπειτα, πήραμε το ασανσέρ και κατευθυνθήκαμε ξανά προς την αίθουσα των πολύχρωμων τζαμιών. Η κυρία Λαμπρινή πήρε από τη βιβλιοθήκη το μπλε, τεράστιο βιβλίο των επισκεπτών και μου ζήτησε να γράψω κάτι. Αισθάνθηκα μεγάλη τιμή και εκτίμηση για το πρόσωπό μου κι έτσι, πήρα το στυλό κι άρχισα να γράφω τις αυθόρμητες σκέψεις μου:

«Για μένα, η ΕΛΕΠΑΠ είναι μια τεράστια αγκαλιά. Μια αγκαλιά ζεστή, γεμάτη γλύκα, ενέργεια, πάθος, αγάπη, φαντασία, ηρεμία, εργασία, αποκατάσταση, ψυχή, καρδιά και χαμόγελο.

Το Δ' τρίμηνο του 2016 τόλμησα να γνωρίσω την ΕΛΕΠΑΠ στους εκπαιδευτικούς του Νόμου Αιτωλοακαρνανίας, μέσα από τα σεμινάρια «Μαθαίνω Πληροφορική δίχως Υπολογιστή». Μέσα από τα σεμινάρια κατάφερα να γεμίσω και τη δική μου αγκαλιά, μιας και το ανθρώπινο δυναμικό που στελεχώνει τα σχολειά μας ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και έτσι αρχίσαμε να χτίζουμε το δικό μας δίκτυο αγάπης για τα παιδιά όλων μας.

Εύχομαι το στολίδι του Αγρινίου να κοσμεί δημιουργικά και ουσιαστικά την πόλη μας και να στέκεται πλάι στους συνανθρώπους μας, που το έχουν ανάγκη.
Ευχαριστώ θερμά την κυρία Λαμπρινή Κολοβού-Λεχουρίτη για την ξενάγηση στο νέο κτίριο της ΕΛΕΠΑΠ στο Αγρίνιο.»

Φεύγοντας, ευχαρίστησα τις κυρίες Κοσμά και Κολοβού για τη ζεστή τους φιλοξενία, δείχνοντάς τους κάποιες από τις μοναδικές φωτογραφίες της περασμένης μέρας: την Ελένη της Τέχνης με τους καπετάνιους και τις γοργόνες του 3ου Νηπιαγωγείου Ναυπάκτου. Αν δεν ήταν η ΕΛΕΠΑΠ, δε θα γνώριζα την Ελένη της Τέχνης. Κι αν δεν με καλούσε η Ελένη στη γιορτή της, δε θα κέρδιζα την ξενάγηση στο σπίτι. 
Σας ευχαριστώ όλους. 
Αριάδνη Δάντε