Η πρώτη μου επίσκεψη στον Παράδεισο!

Το Εργαστήρι Σκέψης αποτελεί μια σειρά εργαστηρίων για παιδιά προσχολικής ηλικίας με στόχο τη δημιουργική μάθηση γεωμετρικών εννοιών, την εξοικείωση με την αλγοριθμική, την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας και τη δημιουργική γραφή έχοντας ως βασικά εργαλεία την ψηφιακή αφήγηση και την παιχνιδοποίηση.

Το Εργαστήρι δημιουργήθηκε με αφορμή την έρευνά μου στη Διδακτική της Πληροφορικής, στα πλαίσια των διδακτορικών μου σπουδών και την έμπνευση που μου δόθηκε από τα "μεγάλα μωρά" του Γ Βρεφονηπιακού Σταθμού Αθηνών και πραγματοποιείται σε τρία τμήματα του σταθμού.

Στο εγχείρημα αυτό δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην πολύτιμη υποστήριξη του προσωπικού και της διευθύντριας του Γ ΒΝΣΑ, αλλά και στην ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Το Εργαστήρι Σκέψης και η γνωριμία μου με τα παιδιά ξεκίνησε με το παραμύθι του Γίγαντα του Δάσους. Στην πρώτη μου επίσκεψή στο σταθμό είχαν έρθει μαζί μου οι πέντε κούκλες του παραμυθιού, που κυριολεκτικά μπήκαν στις καρδιές των παιδιών. Τα παιδιά γνώρισαν τον καλόκαρδο και εργατικό γίγαντα, Τάσο Γελαστό, τον παπαγάλο Σπύρο, τη γριά λαγουδίνα, το ποντικάκι και τον σκίουρο, αλλά και τους δύο ξυλοκόπους και διαπίστωσαν πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιχειρούμε όλοι όταν συμβαίνει κάποιο πρόβλημα είναι ο διάλογος. Το μεγάλο δίδαγμα του παραμυθιού είναι ότι με σωστή επικοινωνία μπορούμε να ζούμε όλοι αρμονικά και ευτυχισμένα.

Το πρώτο γεωμετρικό σχήμα που γνώρισαν τα παιδιά ήταν το τρίγωνο, γιατί

"μια φορά κι έναν καιρό, πίσω απ' το ΤΡΙΓΩΝΟ βουνό,

ένας γίγαντας ψηλός ζούσε ολομόναχος".

Κατά την αφήγηση του παραμυθιού -στο πρώτο τμήμα- ΟΛΑ τα παιδιά μιμήθηκαν όλες τις κινήσεις μου: σχημάτισαν με τα χέρια τους το δικό τους τρίγωνο, έκοψαν με τα φανταστικά πριόνια των ξυλοκόπων, έσκαψαν όπως ο γίγαντας το χώμα, ροχάλισαν μέσα στη σπηλιά, περπάτησαν... Στη συνέχεια, εξήγησα τον κύκλο ζωής των δαμασκηνόδεντρων και αναφέρθηκα στις 4 εποχές και στη συνεργασία των ανθρώπων με τον γίγαντα για την κοπή των άρρωστων δέντρων και την αξιοποίησή τους ως ξυλεία, ενώ σταθήκαμε πολύ στα συναισθήματα του φόβου και της οργής που μεταμορφώνουν τους ανθρώπους σε νάνους και επιθετικούς. Αφού τέλειωσε το παραμύθι και ρώτησα τα παιδιά τι τους άρεσε, είπαν: "Μου άρεσαν οι ξυλοκόποι, που έκοβαν", "Μου άρεσε ο παπαγάλος", "Τελικά δεν ήταν κακοί οι ξυλοκόποι". Στον πρώτο μας αποχαιρετισμό εκδήλωσαν έντονα τη χαρά τους όταν τους είπα "θα ξανάρθω αύριο".

Στο δεύτερο τμήμα όλα τα παιδιά κλήθηκαν να σκεφτούν ένα ζωάκι και να μοιραστούν τη σκέψη τους μαζί μου. Τότε, τους είπα να υποθέσουν ότι είναι το ζωάκι και ότι θα πάμε μαζί σε μια γιορτή παραμυθιού στο δάσος. Χώρισα τα παιδιά σε ομάδες των τριών μελών και επειδή υπήρχαν 14 παιδιά προστέθηκα ως μέλος στην τελευταία ομάδα. Τα παιδιά χάρηκαν πολύ από τη διαδικασία και τους ρόλους τους.

Στο τρίτο τμήμα η γνωριμία μας έγινε στη γωνιά της βιβλιοθήκης. Τα παιδιά κάθονταν σε μαξιλάρια σε δύο σειρές. Επειδή ορισμένα παραπονέθηκαν ότι δεν έβλεπαν, τροποποιήσαμε τη διάταξη σε Π. Το σημαντικό σε αυτό το σημείο είναι ότι την επόμενη μέρα που τα μαξιλάρια ήταν στοιχισμένα σε 2 σειρές, μια μικρή όταν με είδε φώναξε στα υπόλοιπα: "έρχεται η κυρία, φτιάξτε τα μαξιλάρια" και τότε τα παιδιά αμέσως έφτιαξαν τη διάταξη της περασμένης μέρας. Η αφήγηση του παραμυθιού κύλησε διαφορετικά. Μερικά παιδιά κράτησαν τα κουκλάκια του παραμυθιού και μαζί και τους ρόλους για το παραμύθι. Έβαλα στα αριστερά μου τα παιδάκια που κρατούσαν τους αφηγητές (λαγουδίνα, ποντίκι) και στα δεξιά μου τα παιδιά που κρατούσαν τους πρωταγωνιστές γίγαντα, νάνο και παπαγάλο. Εξήγησα στα παιδιά το θέμα του παραμυθιού, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, μόνο που εδώ αξιοποίησα την φαντασία των παιδιών θέτοντας τους ΠΡΙΝ ΑΦΗΓΗΘΩ το παραμύθι το ερώτημα : "Άραγε είναι κακοί οι ξυλοκόποι;". Τα περισσότερα παιδιά απάντησαν ΝΑΙ, γιατί στάθηκαν στην αναφορά ότι μπήκαν στη Λευκή χώρα και έκοψαν τα δέντρα του γίγαντα και εκείνος τρόμαξε και μεταμορφώθηκε σε νάνο. Μόνο ένα από τα παιδιά έδωσε αρνητική απάντηση και αυτή στάθηκε η αφορμή για να διαβάσουμε το παραμύθι. Ακολούθησε η αναπαράσταση του τριγώνου με τη χρήση των χεριών τους και στο τέλος συμφωνήσαμε όλοι ότι "τελικά δεν ήταν κακοί οι ξυλοκόποι, αλλά ήθελαν ξύλα για το φαγητό". Στα παιδιά άρεσε πολύ το παραμύθι και στο τέλος βοήθησαν πολύ στην οργάνωση των μαξιλαριών σε στοίβα. Έτσι, ανέφερα στα παιδιά ότι στην αρχή τα μαξιλάρια ήταν διατεταγμένα σε δυο γραμμές, έπειτα έγιναν Π και ξανά πάλι σε στοίβα.

Στο τέλος της μέρας, καθώς έφευγαν τα παιδάκια, ένας μαθητής είπε στον μπαμπά του δείχνοντάς με: "σήμερα κάναμε μάθημα" και συμπλήρωσε: "είναι η καινούρια μας δασκάλα".

Ήταν Πέμπτη, 20 Μαίου 2021. Η μέρα που μπήκα στον Παράδεισο και έγινα κανονική δασκάλα...

Αριάδνη Δάντε