Ήταν κάποτε ένας παίκτης. Ψηλός, με σιταρένιο δέρμα, καστανόξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια. Ήταν ωραίος αθλητής, τόσο εμφανισιακά, όσο και μπασκετικά, μιας και το άθλημα με το οποίο καταπιανόταν με τις ώρες ήταν η καλαθοσφαίριση. Βέβαια, ο αθλητής δεν ήταν κανένας φτασμένος παίκτης. Ήταν ένα έφηβο αγόρι, που το μυαλό του σκέφτονταν ακριβώς όπως όλα τα δεκατετράχρονα αγόρια της ηλικίας του. Δούλευε όμως πολύ σκληρά και είχε όλες τις προδιαγραφές και τα προσόντα, για να ανεβεί πολύ ψηλά αγκαλιά με την πορτοκαλί στρογγυλή θεά.
Μια μέρα, ο Πρόεδρος της ομάδας τον είδε από μακριά να κάθεται με τους φίλους του και να καπνίζει ένα τσιγάρο. Ο Πρόεδρος άλλαξε αμέσως το δρομολόγιό του και κατευθύνθηκε στο μαγαζί του εμπόρου πατέρα του παίκτη της ιστορίας και "κάρφωσε" στον γονιό την "απαγορευμένη" πράξη.
Όταν επέστρεψε το παιδί στο σπίτι, ο πατέρας είπε με αυστηρότητα στον γιο: "Σε είδε ο Πρόεδρος να καπνίζεις.". Κι αυτή η φράση ήταν τόσο δυνατή που άλλαξε το μέλλον του παίκτη. Το μυαλό του νεαρού -που δεν ήταν καπνιστής, αλλά αποδέκτης της πρόκλησης των συνομηλίκων του- μπερδεύτηκε. Ναι, τόσο απλά. Το παιδί μπερδεύτηκε. Δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί ως προς τον πατέρα και ως προς τους συμπαίκτες του. Τα έβαλε με τον Πρόεδρο και σταμάτησε να πηγαίνει στις προπονήσεις. Σταμάτησε να βελτιώνεται. Πού και πού, καμιά φορά στα κρυφά, έπιανε την αγαπημένη του μπάλα, σούταρε και πολλές φορές την κάρφωνε στο καλάθι. Στα κρυφά...
Τα χρόνια πέρασαν. Ο παίκτης μεγάλωσε. Ακολούθησε άλλη πορεία στη ζωή του. Θείος, πια, παρακολουθούσε τον ανιψιό του να παίζει στα γήπεδα και στα μάτια του αναγεννιόνταν οι δικές του εφηβικές στιγμές στα γήπεδα. Αναγεννιόταν οι στιγμές, αναγεννιόταν τα όνειρα για την καριέρα στο εξωτερικό. Τι θα συνέβαινε αν ο Πρόεδρος τον είχε καλέσει και του είχε πει με στοργή ότι το τσιγάρο δε θα τον ωφελούσε; Τι θα γινόταν αν ο πατέρας του δεν του έλεγε αμέσως το μαντάτο και έβρισκε έναν άλλο τρόπο; Κι ο προπονητής; Πού ήταν ο προπονητής του; Οι συμπαίκτες; Και το σχολείο; Όλοι ήξεραν στο σχολείο τη μπασκετική του τρέλα. Γιατί να κλειστεί τόσο στον εαυτό του και να κλειδώσει στην απόφαση να σταματήσει;
Άλλες εποχές, άλλοι καιροί, ποιος να καταλάβει τον όρο "ψυχολογία";
"Ελπίζω να έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε", σκέφτονταν ο παίκτης. Κι ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε παιχνίδι του ανιψιού να εμψυχώνει την ομάδα με το χειροκρότημά του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου