Εδώ και μέρες έχω
αποδεχθεί την πρόσκληση για να αρθρογραφώ στις «Ζαχαρένιες μαμάδες» και το
μυαλό μου προσπαθεί να σκεφτεί ένα θέμα…
που να μιλάει
κατευθείαν στις καρδιές των μαμάδων, αλλά και των μπαμπάδων.
Αφού έγραψα τρία άρθρα
που σχετίζονταν με την εκπαίδευση των παιδιών μας μέσα από το παιχνίδι, σκέφτηκα
τελικά, πως το καλύτερο που θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας είναι μια συνταγή
Ευτυχίας.
Η συνταγή μου λοιπόν,
αφορά την ευτυχία που νιώθει ο γονιός όταν επικοινωνεί με το παιδί του, αλλά
και όταν το ίδιο το παιδί νιώθει ότι επικοινωνεί με το γονιό του.
Λόγω των σπουδών μου,
μου αρέσει να χρησιμοποιώ την Επιστήμη της Πληροφορικής για να «εξηγήσω» τα
συναισθήματά μου. Στην παρούσα φάση, η συνταγή της Ευτυχίας επιβάλει την χρήση
ενός και μόνο αποκλειστικού καναλιού επικοινωνίας, όπου το παιδί θα στέλνει το
μήνυμά του και ο γονιός θα ακούει και θα απαντάει στο ίδιο μέσο μετάδοσης.
Έχουμε αναλογιστεί πόσες
φορές στέλνουμε σήματα στο παιδί μας και χάνονται; Και πόσες φορές τα παιδιά μας
μας μιλούν και δεν τα καταλαβαίνουμε; Πόσες φορές καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και
μοιραστήκαμε τις αγωνίες μας και πόσες φορές ξαπλώσαμε πλάι στο παιδί μας το
βράδυ να του πούμε μια ιστορία κι εκεί πάνω να βγει η ανησυχία του;
Οι περισσότεροι γονείς
τρέχουμε από τα άγρια χαράματα και ίσως να βλέπουμε τα παιδιά μας ελάχιστα
λεπτά αργά το απόγευμα. Η δική μου
συνταγή Ευτυχίας δεν χρειάζεται πολύ χρόνο. Χρειάζεται μόνο ο συντονισμός του
πομπού και του δέκτη στο ίδιο μέσο μετάδοσης και ελάχιστα λεπτά ήρεμης
συζήτησης.
Το
άρθρο μου δημοσιεύθηκε αρχικά στο online Magazine SugarMama
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου