Μανούλα μου, πάρε με μαζί σου

Καθώς οι μέρες της νέας σχολικής χρονιάς, διαδέχονται η μία την άλλη, κάποια παιδιά δεν έχουν εγκλιματιστεί ακόμη στη νέα τους καθημερινότητα.

Ποια μητέρα δεν νιώθει την ανάσα της να κόβεται, όταν βλέπει το παιδί της, μέσα σε αναφιλητά και δάκρυα να παλεύει για να μην αποχωριστεί το χέρι της μαμάς και να περάσει την πόρτα του σχολείου μόνο του...

Η αλήθεια είναι, πως οι πρώτες ημέρες του παιδικού σταθμού, του νηπιαγωγείου, ακόμη και του δημοτικού, φαντάζουν για το παιδί, ως ένα τεράστιο τέρας το οποίο έχει βαλθεί σώνει και καλά να τα κατασπαράξει.

Οι αντιδράσεις των γονέων, διαφορετικές κάθε φορά. Ομως, κάθε ένας προσπαθεί με τον τρόπο του να οδηγήσει το παιδί του στην φάση του «αποχωρισμού», με όσο το δυνατόν λιγότερες συναισθηματικές απώλειες για εκείνο.

Κάποιοι γονείς, προσπαθούν να αναγνωρίσουν τον φόβο του παιδιού, άλλοι απλά να το οδηγήσουν στην αποδοχή της νέας πραγματικότητας, της νέας καθημερινότητας μακριά από εκείνους, κάποιοι άλλοι δε, να το παρουσιάσουν ως κάτι όμορφο, ως μια ευκαιρία για παιχνίδι, για νέους φίλους, για ώρες ξεγνοιασιάς.

Όποιος κι αν είναι ο τρόπος με τον οποίο, κάθε γονιός, προσπαθεί να εντάξει το παιδί του στη νέα πραγματικότητα που περιλαμβάνει το σχολείο και τις λιγοστές ώρες μακριά από την γονεϊκή ασφάλεια, το σημαντικό είναι να γνωρίζει, πρώτα από όλα, ο ίδιος, το εξής:

«Κάθε παιδί βιώνει τον οποιονδήποτε φόβο του, ως πραγματικό».

Τι σημαίνει αυτό;

Τίποτα δεν μπορεί να πείσει ένα παιδί, ότι ο φόβος που βιώνει τη δεδομένη χρονική στιγμή, δεν είναι υπαρκτός. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, καθιστά το παιδί ανίκανο συναισθηματικά, να εισπράξει οποιοδήποτε επικείμενο όμορφο συναίσθημα της νέας πραγματικότητας, ως αληθινό.

Χρειάζονται αρκετές ημέρες και πολλή υπομονή, για να καταφέρει ένα παιδικό μυαλό να κατανοήσει, ότι η αποδοχή της νέας αυτής πραγματικότητας, ο αποχωρισμός, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, απο τη μητέρα ή τον πατέρα, δεν σημαίνει εγκατάλειψη.

«Κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά σε νέα δεδομένα».

Δώστε στα παιδιά σας τον χρόνο που χρειάζονται και μην μπαίνετε στη διαδικασία να συγκρίνεται το δικό σας παιδί, με κάποιο άλλο, όσον αφορά το πόσο γρήγορα αποδέχεται την μικρή κοινωνία του σχολείου και ενσωματώνεται μέσα σε αυτή.  Τίποτα από αυτά, στην ηλικία των 2 ή 4 ετών, δεν προμηνύει το μέλλον του παιδιού σας  ή την τάση του, για αποδοχή διαφορετικών καταστάσεων ή κοινωνικοποίηση.

Η πρώτη επαφή ενός παιδιού με το σχολείο, είναι μια διαδικασία, μέσα από την οποία, μπορείτε να αναγνωρίσετε το παιδί σας. Δείξτε του, λοιπόν, ότι κατανοείτε τους φόβους του, ότι τους αποδέχεστε ως πραγματικούς και προσπαθήστε απο κοινού να βρείτε μια λύση. Μην ξεχνάτε, ότι όλοι περάσαμε κάποια στιγμή της ζωής μας, αυτή την πόρτα του σχολείου που μας φάνταζε όλο και πιο τρομακτική, όσο ερχόταν η στιγμή να τη διαπεράσουμε, χωρίς τη σκιά της μητέρας δίπλα μας.

Δώστε χρόνο στο παιδί σας, να ενσωματωθεί και μην το πιέζετε απο την πρώτη κιόλας εβδομάδα, να αποδεχθεί τις λίγες ώρες μακριά από εσάς.

Πριν από όλα αυτά όμως, το σημαντικότερο για έναν νέο γονέα, είναι να θυμάται πως κάθε νέα πραγματικότητα χωρίς εσάς, εξαρτάται από το πόσο έχετε κρατήσει τις ισορροπίες, όσον αφορά την προσκόλληση του παιδιού σας με εσάς.

                                                                                                                                Λαϊνά Δώρα