Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα δύσκολο στόχο και όλα τριγύρω μας μοιάζουν με ένα βουνό αδιάβατο. Είτε μικροί, είτε μεγάλοι, στην προσπάθεια για την επίτευξη ενός στόχου δρούμε με διάφορους τρόπους. Όμως αυτό που μετράει είναι η επιμονή στο στόχο, η σκληρή προσπάθεια και η πίστη στον εαυτό μας.
Νύσταξα και αποκοιμήθηκα και είδα δυο χελώνες
να τρέχουν με ποδήλατα σε αλάνες με βελόνες.
Ξέγνοιαστες και απίθανες χαζεύουν τα δεντράκια,
τις πεταλούδες χαιρετούν, πηδούν τα μυρμηγκάκια.
Ελευθερία κίνησης, πετάλι το καβούκι
και με την τρέλα στο μυαλό σκοντάφτουν σ΄ένα λούκι.
Και εκεί που σκέφτομαι αφελώς πως θα συμμαζευτούνε,
τσουγκρίζουν τα κεφάλια τους κι αρχίζουν να
τραγουδούνε :
«Πως θέλει τρέλα η ζωή! Αδύνατα ΔΕΝ υπάρχουν!
Μπολιάζω πείσμα σε κλαδί και οι καρποί θε να’ρθουν!»
Και εσείς που
με διαβάζετε, ξέρω, νιώθετε τις λέξεις.
Καβούκι έχουμε όλοι μας, βαρύ όσο οι σκέψεις…
Μα αν δούμε τη ζωή αλλιώς, με α ι σ ι ο δ ο ξ ί α
το ίδιο το καβούκι μας αλλάζει σε αξία…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου